Ας γράψω μερικές κουβέντες, μερικά λόγια, για υπουργούς που τους τα «χώνει» ο κόσμος, που τους τα «χώνει» η αντιπολίτευση, που τους τα «χώνουν» τα Μέσα Ενημέρωσης, επειδή δεν πάνε καλά τα πράγματα στον τομέα ευθύνης τους.
Ένας δημοφιλής στόχος είναι ο Υπουργός Υγείας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης, εν προκειμένω. Άλλος δημοφιλής στόχος είναι ο/η εκάστοτε Υπουργός Παιδείας. Σήμερα η Σοφία Ζαχαράκη. Η κριτική στάνταρτ και για τις δύο περιπτώσεις. «Λείπει προσωπικό, λείπουν οι υποδομές». Το Εθνικό Σύστημα Υγείας δε λειτουργεί σωστά και έχει κενά. Το δημόσιο σύστημα Παιδείας μπάζει σε σημαντικούς τομείς και δεν είναι καθόλου δωρεάν για χιλιάδες οικογένειες που πληρώνουν την παραπαιδεία.
Το σχετικό ερώτημα πολύ απλό: Είναι θέμα των υπουργών η είναι θέμα του υποβαθμισμένου προϋπολογισμού που έχουν τα υπουργεία τους; Όταν ο κρατικός προϋπολογισμός δεν βάζει γερά χρήματα για την υγεία και την παιδεία, τί περιμένει η εκάστοτε κυβέρνηση και ο εκάστοτε πρωθυπουργός να εισπράξουν; Χειροκροτήματα ότι όλα πάνε καλά ή το ανάθεμα από τις διαμαρτυρίες των φορολογουμένων που δεν βλέπουν τα λεφτά τους να πιάνουν τόπο για δικό τους όφελος;
Γιατί να πάει ο κάθε νέος γιατρός να ενταχθεί στο ΕΣΥ με μισθούς ανάξιους για την επιστήμη του που σώζει ζωές και τα τόσα πολλά χρόνια που σπούδασε, διαλέγοντας τελικά είτε το εξωτερικό είτε τον ιδιωτικό τομέα που θα του αποφέρει περισσότερα; Όταν μάλιστα αναγκάζονται, έστω και οι αδύναμοι οικονομικά πολίτες, να καταφεύγουν για τους ίδιους και τις οικογένειές τους εκεί, επειδή το ΕΣΥ τρικλίζει από έλλειψη οικονομικής στήριξης;
Γιατί να πάνε, παράδειγμα, παιδοψυχολόγοι με αστείους μισθούς να υπηρετήσουν στα σχολεία, προσφέροντας τις πολύ υψηλού επιπέδου υπηρεσίες τους σε παιδιά που το έχουν ανάγκη ή στην προληπτική αντιμετώπιση του μπούλινγκ; Της παιδικής/μαθητικής/νεανικής παραβατικότητας και βίας; Ένα παράδειγμα αναφέρω για τα σχολεία, καθώς είναι διάχυτη η δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι ένας παιδοψυχολόγος τρέχει σαν τον Βέγγο από σχολείο σε σχολείο, για να προσφέρει ότι μπορεί περισσότερο. Που φυσικά σημαίνει ελλιπή και αποσπασματική επιτήρηση.
Θα μου πείτε, γιατί μπροστά σε αυτή την κατάσταση της υποβαθμισμένης οικονομίας των υπουργείων τους, οι ίδιοι οι υπουργοί δεν παραιτούνται για να φύγει το βάρος από την πλάτη τους; Έχω την άποψη ότι το θέμα δεν είναι εκεί. Την τελική ευθύνη την έχει ένας. Και αυτός είναι ο Πρόεδρος της κυβέρνησης. Ο Πρωθυπουργός. Αν ο όποιος Κυριάκος Μητσοτάκης, από τα υπερπλεονάσματα που του δίνει η ΑΑΔΕ και η φορολογία γενικότερα, να δώσει πραγματικές ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΕΣ αυξήσεις στους προϋπολογισμούς για Υγεία και Παιδεία, το πρόβλημα δεν λύνεται. Φυσικά και ακούω το επιχείρημα του απλού ανθρώπου ότι «πώς είναι δυνατόν να γίνει αντιληπτό από τον ίδιο τον πρωθυπουργό το ζήτημα, όταν ο ίδιος και οικογένειά του έχει πρωθυπουργική ιατρική κρατική φροντίδα και παράλληλα οι σπουδές του ίδιου όσο και της οικογένειας του ξεκίνησαν και ξεκινούν από τα πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία και καταλήγουν στα επίσης πανάκριβα γνωστά πανεπιστήμια του εξωτερικού»;
Συμπερασματικά, τώρα που Κυριάκος Μητσοτάκης σχεδιάζει τις εξαγγελίες στην ΔΕΘ. Αντί να δώσει επικοινωνιακά «πρόσφορα», καλοδεχούμενα βέβαια, στους υπηκόους αυτής της χώρας, ας κάνει μια γερή εξαγγελία για ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΗ των προϋπολογισμών των δύο υπουργείων, που σίγουρα δεν θα εκληφθεί ως λαϊκισμός παροχών, αλλά ως μία ουσιαστική απόφαση. Αυτό θα πιάσει περισσότερο τόπο.
