Σύμφωνα με τη δήλωση του Τούρκου προέδρου Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν στις 9 Ιουνίου τρέχοντος, όπου ανακοίνωσε την υποψηφιότητά του στις επόμενες Προεδρικές εκλογές, η γείτονα, κρατάει από τη Δύση τα εργαλεία και τα οφέλη που πήρε και παίρνει διαχρονικά, στρέφοντας όμως πλέον (πανηγυρικά) προς την Ευρασία την οποία εκτός από φυσικό της χώρο θεωρεί και πλήρως επικρατέστερο στο άμεσο μέλλον, αφού υπερτερεί δημογραφικά της Δύσης, έχει επάρκεια/ αυτονομία ενέργειας και τροφίμων, σε αντίθεση με τη Δύση, ενώ η Ευρασία κατέχει και το αθροιστικό σύνολο πυρηνικών όπλων.
Πιθανολογεί πως το 2053 (600 χρόνια από την άλωση) η Τουρκία θα είναι στους G7, ενώ το 2071 (1000 χρόνια από το Μάτζικερτ) θα είναι στις 3-4 ισχυρότερες χώρες της γης. Αυτά θέλει να αφήσει ως κληρονομιά/ παρακαταθήκη στις μελλοντικές γενιές, ενώ τον ενδιαφέρει η υστεροφημία του και η αντικατάσταση του πορτραίτου του Κεμάλ, από το δικό του.
Αναφορικά με τα εκλογικά, μείωσε το μέτρο εισόδου στην Τουρκική Βουλή στο 7% (από το 10%) για να βοηθήσει τον συνέταιρό του ΜΗΡ, έναντι της ενωμένης πλέον αντιπολίτευσης. Εξήγησε γιατί θαυμάζει τον Σουλτάνο Αβδούλ Χαμίτ (των γενοκτονιών). Διότι ήταν κυρίως Χαλίφης, που ένωσε το Ισλάμ και η αποικιοκρατική Δύση τον χρησιμοποίησε ως ”Πάπα” του Ισλάμ, προκειμένου με παρεμβάσεις του να αδρανοποιήσει την αντίσταση των μουσουλμάνων, παγκοσμίως, στα μέρη όπου είχαν γεωπολιτικά/ οικονομικά συμφέροντα οι Δυτικοί.
Τέλος, αναφορικά με τα Ελληνοτουρκικά, αφενός επιδιώκει την ”προβολή σημαίας” ισχύος στην περιοχή, κυρίως για να βλέπει το ΝΑΤΟ (ΗΠΑ) τη χρησιμότητα της Τουρκίας ως άμεσου συμμάχου (έλεγχος Στενών βάσει Συνθήκης του Μοντρέ) στην περιοχή, αλλά και ως proxy (πληρεξουσίου) σε περιοχές που δεν εμπλέκεται φανερά το ΝΑΤΟ. Αφετέρου ”εξισώνει” την Ελλάδα ως παρανομούσα σε θέματα διεθνούς δικαίου και Συμβάσεων, με σκοπό να απολογηθεί και αυτή ενώπιον διεθνών οργάνων όταν έρθει η στιγμή.
Με γνώμονα τα παραπάνω πιθανολογώ ως εναρκτήρια ημέρα των θερμών επεισοδίων, την έξοδο του νέου drill-ship Abdülhamid, που θα συνοδεύεται από πολεμικά πλοία, μάλλον στην Κυπριακή ΑΟΖ (αρχικά). Όλο αυτό θα ενταθεί στις 20 Ιουλίου ( Κυπριακό/Αττίλας) μέχρι 9 Σεπτεμβρίου (Dokuz Eylül 1922), ημέρα ολικής κατάληψης της Σμύρνης, ενώ μέχρι 10 Νοεμβρίου 2022 (ημέρα θανάτου του Κεμάλ, το 1938) θα έχουν εκδηλωθεί όλες οι μεθοδεύσεις. Στις 10 Φεβρουαρίου 2023 (ημέρα μνήμης θανάτου του Abdülhamid ) και εφόσον δεν έχουν γίνει πρόωρες εκλογές ή κοσμογονικές αλλαγές θα κάνει την ”μητέρα όλων των μαχών” του στην εσωτερική σκηνή (κινδυνεύει ποινικά από την ενωμένη αντιπολίτευση), αλλά και στη διεθνή σκηνή με αιχμή τα Ελληνοτουρκικά (πλήρη διεκδικητική αναθεώρηση). Έχει γενέθλια στις 26 Φεβρουαρίου 2023 , όπου θα κλείνει τα 69.
Οι παγκόσμιες συνέπειες του πολέμου στην Ουκρανία, με την ενεργειακή και επισιτιστική κρίση το χειμώνα 2022-2023 θα επισπεύσουν και δρομολογήσουν συμβιβαστική επίλυση διαφορών (mediation in Aegean disputes) μεταξύ Ελλάδος - Τουρκίας, που θα παρουσιαστεί στην κοινή γνώμη ως επιτυχία (πόλεμο θέλετε ή Ειρήνη;), προκειμένου η ΝΑΤΟϊκή συμμαχία να δείχνει αρραγής. Πρόθυμοι που θα χρυσώσουν το χάπι, ήδη υπάρχουν στον ακαδημαϊκό χώρο, ενώ εύκολα θα βρεθούν και οι κατάλληλοι πολιτικοί (εκλεγμένοι ή υπηρεσιακοί). Εξάλλου με παρόμοιες καταστάσεις η Ελλάδα υποχώρησε ιστορικά στο θέμα της Σμύρνης ( 1922-1923) και Κύπρου (1974). Φυσικά όλα τα παραπάνω μην τα πάρετε τοις μετρητοίς, μάλλον λέω τερετίσματα (ανοησίες), ή μήπως όχι;