“Δεν είσαι της αναστάσεως και της ανατάσεως”, μου είπαν πρόσφατα. “Τι εννοείτε”; τους ρώτησα. Με κοίταξαν με απορία για την κατ’ αυτούς αδικαιολόγητη άγνοιά μου. Κι ύστερα εκσφενδόνισαν τα βέλη τους χωρίς ίχνος ντροπής, όπως άλλωστε κάνουν πάντα. Με κατηγόρησαν ότι δεν είμαι πρωταγωνιστής, ότι δεν βρίσκομαι στις επάλξεις, δεν μάχομαι στην γραμμή του πυρός. Με κατηγόρησαν — φίλοι “επιφανείς” και άσπονδοι — ότι παρά τις οιεσδήποτε προσπάθειές τους να με αλλάξουν, εγώ έμενα πάντοτε προσκολλημένος στην ανούσια ευδαιμονία του μικροαστικού μου βίου, παρατηρώντας απλώς την βουή γύρω μου δίχως να γίνομαι μέρος της.
Κατηγορήθηκα επίσης για συναισθηματικό αυτισμό, για ευθυνοφοβία, για μη διατάραξη της κοινής ησυχίας. Με κατηγόρησαν για υπερβολικό τακτ σε βαθμό κακουργήματος, για σεμνοτυφία και θρησκοληψία, για τέρψη προς την τροφή ως φετιχιστικό υποκατάστατο ευτυχίας. Μου είπαν κι άλλα, λόγια πολλά, τα οποία δεν μπορώ να σας αναφέρω λόγω της φυσικής μου συστολής και των μικροαστικών μου καταβολών.
Μετά λοιπόν από ένα τόσο βαρύ κατηγορητήριο, αναρωτήθηκα αν οι “επιφανείς” φίλοι μου έχουν δίκιο. Μέρες σκεφτόμουν, εβδομάδες. Μέχρι που κατέληξα. Δίκιο έχουν. Είμαστε πολλοί οι δευτεραγωνιστές - μη μάχοντες στην γραμμή του πυρός. Είμαστε πολλοί οι ανούσιοι ευδαιμονιστές της τροφής, οι μικροαστοί, οι συναισθηματικά αυτιστικοί, οι ευθυνόφοβοι, οι μη διαταράσσοντες την κοινή ησυχία. Είμαστε πολλοί οι θρησκόληπτοι που ζούμε με εικόνες αγίων σπαρμένες στο σπίτι. Πάμπολλοι οι έχοντες υπερβολικό τακτ, οι σεμνότυφοι, οι κατά κόσμον αναξιοπαθούντες. “Ποία λοιπόν η λειτουργία μας”; θα αναρωτηθείτε. “Ποια συμφέροντα εξυπηρετούμε; Διατί υπάρχουμε”;
Η απάντησις φαντάζει ομιχλώδης, και όμως υπάρχει. Όλοι εμείς οι προαναφερθέντες υφιστάμεθα για έναν σκοπό: Να προσφέρουμε αφιλοκερδώς αλλά με περίσσια αίσθηση ωραιοπάθειας — αφού ίσως αυτό είναι και το μόνο που μας έχει απομείνει — σε όλους εσάς, τους πρωταγωνιστές. Είμαστε σχεδιασμένοι από την αρχή, από τότε που συλληφθήκαμε στην μήτρα της μητέρας μας, από τότε που τα άστρα, ή ο Θεός, ή η θεά τύχη αποφάσισαν για μας. Είμαστε εμείς που λειτουργούμε τα παρασκήνια για να πρωταγωνιστείτε εσείς στα προσκήνια. Είμαστε εμείς που περιμένουμε στην πίσω γραμμή για να υποδεχθούμε τους πληγέντες και τους νεκρούς. Σας ανοίγουμε την πόρτα πριν εισβάλλετε στο σπίτι μας αναμαλλιασμένοι και ξέπνοοι μιας που είμαστε η ύστατη λύση. Σας προσφέρουμε τροφή και νερό, και ένα καθαρό κρεββάτι όταν το σπίτι σας είναι γεμάτο φαντάσματα. Εμείς είμαστε που διεκπεραιώνουμε έγγραφα και συγχωροχάρτια, εμείς τρέχουμε σε ατέλειωτους διαδρόμους δημοσίων υπηρεσιών και συναφών γραφείων για να λάβουμε τις σφραγίδες του ελέους. Εμείς συντάσσουμε άρθρα και γράφουμε βιβλία που αφορούν την δική σας ζωή και όχι την δική μας. Και κάνουμε κι άλλα, πολλά. Σας ακούμε όταν δεν έχετε φωνή να μιλήσετε, σας δίνουμε από αυτά που δεν έχουμε, σας βοηθάμε ν’ ανοίξετε τα παλιά οικογενειακά σεντούκια για να (ξανα)αντιμετωπίσετε τις φθαρμένες φωτογραφίες ζωντανών και τεθνεότων. Είμαστε πάντα στο πλευρό σας για να χαϊδεύουμε τον εγωισμό σας, να δικαιολογούμε τις προστριβές σας, να πληρώνουμε τον λογαριασμό όταν σας παίρνει ο ύπνος μεθυσμένους δίπλα μας. Εμείς είμαστε που σας θαυμάζουμε απερίφραστα για ό,τι καταφέρατε ερήμην μας, για ό,τι δεν μπορούσαμε εμείς να καταφέρουμε μιας που τελούσαμε πάντα υπό την αιγίδα σας.
Όταν φεύγετε από τον μάταιο τούτο κόσμο, γράφουμε τις νεκρολογίες σας, ειδοποιούμε τους συγγενείς για την κηδεία, κανονίζουμε τις τελευταίες λεπτομέρειες για το μνημόσυνο. Είμαστε οι υποστηρικτές σας, οι φύλακες άγγελοί σας εν τη απουσία σας, αυτοί που μόνο δίνουν δίχως να λαμβάνουν ποτέ. Γι’ αυτό άλλωστε σχεδιαστήκαμε από την αρχή. Το μόνο λοιπόν ερώτημα που απομένει να απαντηθεί, αφού όλα είναι πια καθαρά και ξάστερα για την πανίσχυρη λειτουργία μας, είναι το εξής: Όταν φύγουμε από τον μάταιο τούτο κόσμο, ποιος θα γράψει τις δικές μας νεκρολογίες; Ποιος θα ειδοποιήσει τους συγγενείς για την κηδεία, ποιος θα κανονίσει τις τελευταίες λεπτομέρειες για το μνημόσυνο; Ποιος θα υπάρξει στα μετόπισθεν, όταν τα μετόπισθεν θα έχουν πια καταστραφεί; Για πόσο καιρό θα μείνει η δική σας σκηνή ανέπαφη δίχως τα δικά μας παρασκήνια; Αυτά θα πρέπει ν’ αναρωτηθείτε αγαπητοί πρωταγωνιστές πριν βγάλετε την τελική ετυμηγορία.
Χριστός Ανέστη (Πάσχα 2018)