Οι περισσότεροι, ήδη από την εφηβεία, συνήθως γύρω στα δεκαέξι, αρχίζουμε σιγά αλλά σταθερά, να δυσανασχετούμε στην ιδέα των διακοπών με τους γονείς. Στη συνέχεια ως ενήλικες προγραμματίζουμε διακοπές με φίλους και συντρόφους, και αργότερα με τα παιδιά μας, όπως έκαναν οι γονείς μας, τα οποία, όπως κάποτε κι εμείς οι ίδιοι, μάλλον δεν χαίρονται ιδιαίτερα να βολτάρουν στα παραθαλάσσια θέρετρα παρέα με τους γονείς τους -δηλαδή, εμάς.
Μετά τη δοκιμασία της πανδημίας ωστόσο, καταγράφεται μία νέα τάση που έρχεται ίσως και να ανατρέψει τον κύκλο των διακοπών όπως τον ξέρουμε, σύμφωνα με την οποία, ενήλικες απολαμβάνουν ολιγοήμερες διακοπές συντροφιά με τον έναν από τους δύο γονείς τους.
«Υποσχέσεις που είχαν δώσει μέλη της οικογένειας τις περιόδους των lockdown, λέγοντας ‘όταν όλα αυτά τελειώσουν, θα πάμε εκεί’, βλέπουμε να πραγματοποιούνται», εξηγεί στον Guardian ο Τομ Μπάρμπερ, συνιδρυτής της Original Travel, αναφερόμενος στις διακοπές που δίνουν χώρο και χρόνο στον μοναδικό αυτό δεσμό της ζωής μας.
Το ταξιδιωτικό γραφείο του ξεκίνησε πρόσφατα να σχεδιάζει πακέτα διακοπών για τα ζευγάρια «holi-bonders», όπως για παράδειγμα, ένα πενθήμερο biking και food τουρ στην Καταλονία, σημειώνοντας ότι τα κοινά ενδιαφέροντα δίνουν καλές αφορμές για τέτοιου τύπου ταξίδια.
Η κλινική ψυχολόγος δρ Σάρλοτ Ράσελ, η οποία μελετά τα ψυχολογικά οφέλη των ταξιδιών, λέει από την πλευρά της ότι μέσα στη δίνη των εργασιακών υποχρεώσεων, των ευθυνών και της φροντίδας των παιδιών, οι bonding holidays αποτελούν μία ιδανική ευκαιρία επανασύνδεσης για τους ενήλικες, αν και αξίζει να λάβουμε υπόψη ορισμένες παραμέτρους.
«Οι διακοπές μόνο με ένα άλλο άτομο μπορεί να έχουν εντάσεις, επομένως είναι σημαντικό να βρεθεί η σωστή ισορροπία μεταξύ του χρόνου που περνούν μαζί και χώρια», επισημαίνει, προσθέτοντας ότι η νοσταλγία μπορεί να είναι μια καλή βάση για ένα επιτυχημένο ταξίδι.
«Σκεφτείτε πράγματα που έχετε κάνει μαζί στο παρελθόν: ας πούμε, κωπηλασία, ή όταν τρώγατε παρέα σε ένα λιμανάκι. Οποιαδήποτε εμπειρία μας ταξιδεύει σε θετικές οικογενειακές αναμνήσεις μπορεί να μας βοηθήσει να επανασυνδεθούμε».
«Χανόμαστε και διαφωνούμε, αλλά είναι υπέροχο»
Η Gemma Willette, 24 ετών, διευθύνει μια διαδικτυακή πλατφόρμα, και η μαμά της, Carolyn Baker, 67 ετών, εργάζεται στο NHS (βρετανικό ΕΣΥ)
Gemma: Τα πρώτα 12 χρόνια της ζωής μου με μεγάλωσε η μαμά μου, η οποία ήταν single γονιός. Μετά ήρθε ο πατριός μου, ο Κόλιν, κάτι που ήταν υπέροχο, αλλά χάσαμε την αίσθηση ότι είμαστε εγώ και η μαμά απέναντι στον κόσμο.
Η μαμά έχει ένα τροχόσπιτο στο Heacham στην ακτή του Νόρφολκ και αυτό τον καιρό πηγαίνουμε εκεί για να περάσουμε μαζί τα Σαββατοκύριακα, να περπατήσουμε κατά μήκος των πιο άγριων σημείων της ακτογραμμής και να περιπλανηθούμε στο Σάντριγχαμ. Αυτό σημαίνει ότι οι διακοπές μόνο με τις δυό μας μπορούν να φέρουν στην επιφάνεια όλες τις κλασικές συγκρούσεις των γενεών.
Για παράδειγμα, είμαι μαμά τώρα και έχουμε μια διαφωνία για τη διακοπή του θηλασμού. Ή, δεν θα εμπιστευτεί ποτέ το satnav [σ.σ. σύστημα πλοήγησης] περισσότερο από τη μνήμη της, με αποτέλεσμα κάθε φορά να χανόμαστε στους παράδρομους του Νόρφολκ.
Σύντομα θα μετακομίσω στις ΗΠΑ (ο σύζυγός μου είναι στρατιωτικός και πήρε απόσπαση), οπότε η μαμά και εγώ πηγαίνουμε αυτό το Σαββατοκύριακο στο Νόρφολκ για τις τελευταίες μας bonding holidays: θα είναι πολύ γλυκόπικρο.
Carolyn: Είναι δύσκολο να κάνεις μια κανονική κουβέντα με την Gemma στο σπίτι: η ζωή απλώς έχει τον πρώτο λόγο και ανακαλύπτεις ότι κάνεις δουλειές αντί να συζητάς, ειδικά όταν τριγύρω υπάρχουν μικρά παιδιά. Το ίδιο ένιωθα και όταν ήταν μικρή: χρειαζόμουν όλη μου την ενέργεια για να τα βγάλω πέρα ως single μαμά, με τη δουλειά μου και το σχολείο της.
Δυο βήματα από το τροχόσπιτο, βρίσκεσαι σε ένα ποτάμι που κολυμπούν πάπιες, ενώ ακριβώς απέναντι απλώνονται οι φυσικές αλυκές και μια μεγάλη έκταση άμμου. Είναι πραγματικά γαλήνια, δεν υπάρχουν τουρίστες όπως στην παραλία του Χάνσταντον. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να καθίσει κανείς και να απολαύσει το υπέροχο πορτοκαλί ηλιοβασίλεμα πάνω από τον κόλπο Wash, ενώ κουβεντιάζει και μοιράζεται ένα μπουκάλι κρασί.
«Ήθελα να δείξω στη μαμά μου τον κόσμο»
Η Sonya Barlow, 23 ετών, εργάζεται στο διαδίκτυο, και η μαμά της, Adiba, 51 ετών, ασχολείται με τα οικιακά
Sonya: Η μαμά μου εγκαταστάθηκε στη Βρετανία στα 20 της. Είμαι το μεγαλύτερο από τα τέσσερα παιδιά και πάντα εργαζόταν πολύ σκληρά ως μαμά που έμενε στο σπίτι.
Οι διακοπές τότε ήταν είτε φθηνά ταξίδια με αυτοκίνητο στο Ηνωμένο Βασίλειο, σε μέρη όπως το Μπλάκπουλ, είτε επισκέψεις στην οικογένεια πίσω στο Πακιστάν, οπότε όταν μεγάλωσα και έφυγα από το σπίτι ήθελα να βοηθήσω τη μαμά να δει λίγο τον κόσμο.
Έχουμε πάει δύο φορές στην Κορνουάλη, όπου περπατήσαμε στις κορυφές των βράχων, και στο Παρίσι με το Eurostar, όπου περάσαμε μερικές χαρούμενες μέρες τρώγοντας παγωτό και πηγαίνοντας στο Λούβρο.
Δεν «βλέπεις» τη μαμά σου όταν είσαι παιδί: Δεν καταλάβαινα πόσο νέα ήταν όταν με είχε αποκτήσει και πόσα θυσίασαν εκείνη και ο μπαμπάς μου για εμάς, αλλά οι bonding holidays μας το άλλαξαν αυτό. Η μαμά λατρεύει να παρατηρεί τους ανθρώπους. Πάντα σκεφτόμουν, «πόσο βαρετό», αλλά το να κάθομαι μαζί της στις διακοπές βλέποντας για ώρες τον κόσμο είναι πλέον το αγαπημένο μου πράγμα στον κόσμο.
Adiba: Στην κουλτούρα μας δεν είναι συνηθισμένο να είσαι «φίλος» με τα παιδιά σου, έτσι δίστασα όταν η Sonya μου ζήτησε να ταξιδέψω μαζί της. Σκέφτηκα, γιατί να μην ταξιδέψεις με τους φίλους σου;
Στο τέλος, όμως, ήμουν πολύ περήφανη γιατί η Sonya φαινόταν αποφασισμένη να με κακομάθει. Ξέρει ότι μου αρέσουν τα ωραία, άνετα ξενοδοχεία και ότι δεν είμαι λάτρης των εξωτικών φαγητών, γι’ αυτό σχεδίασε αυτά που ήξερε ότι θα απολάμβανα: χωρίς hostels και, κυρίως, χωρίς θαλασσινά!
Χαλαρώνοντας με την κόρη μου σε ένα σπα ξενοδοχείου στο Παρίσι ή απολαμβάνοντας ένα χαλαρό πρωινό, διαπίστωσα ότι μοιραζόμουν μαζί της πράγματα για τα οποία δεν είχα ξαναμιλήσει, όπως τα παιδικά μου χρόνια και πώς έφυγα από τη γενέτειρα μου ως νεαρή γυναίκα.
Ελπίζω το επόμενο ταξίδι μας να είναι μια περιπέτεια στα βουνά του βόρειου Πακιστάν.
Με πληροφορίες από Guardian