To θωρηκτό HMS Dreadnought, που τέθηκε σε υπηρεσία με το βρετανικό Βασιλικό Ναυτικό το 1906, άλλαξε το πρόσωπο του πολέμου στη θάλασσα, καθώς επηρέασε δραματικά τον τρόπο με τον οποίο σχεδιάζονταν τα θωρηκτά (οι κυρίαρχοι του ναυτικού πολέμου εκείνη την εποχή) ως τότε, καθιστώντας τις προηγούμενες κλάσεις (pre-dreadnought, όπως θα ονομάζονταν) απαρχαιωμένες.
Το όνομα αυτό συνέχισε να κατέχει εμβληματική θέση στο Βασιλικό Ναυτικό, καθώς έτσι ονομαζόταν και το πρώτο πυρηνικό του υποβρύχιο, σε υπηρεσία από το 1963 ως το 1980- και πλέον, πάνω από έναν αιώνα μετά, μια νέα κλάση βρετανικών πυρηνικών υποβρυχίων βαλλιστικών πυραύλων φιλοδοξεί να φέρει ξανά μια νέα εποχή για τη βρετανική ναυτική ισχύ.
Όπως αναφέρεται σε σχετικό δημοσίευμα του Insider, η κλάση αυτή προορίζεται να καλύψει ένα διαφαινόμενο κενό στην πυρηνική αποτρεπτική ισχύ της Βρετανίας. Άλλες πυρηνικές δυνάμεις χρησιμοποιούν την αποκαλούμενη «πυρηνική τριάδα» (πυρηνικά όπλα που εξαπολύονται από μέσα ξηράς, αέρος και θαλάσσης), ωστόσο η Βρετανία βασίζεται μόνο σε πυραύλους που εκτοξεύονται από υποβρύχια από το 1998 (που αποσύρθηκαν οι τελευταίες της πυρηνικές βόμβες που ρίχνονταν από τον αέρα). Ανά πάσα στιγμή βρίσκεται σε περιπολία τουλάχιστον ένα υποβρύχιο βαλλιστικών πυραύλων (SSBN), και η χώρα διαθέτει τέσσερα τέτοια σκάφη, της κλάσης Vanguard, που ναυπηγήθηκαν μεταξύ του 1986 και του 1998.
Τα σκάφη αυτά είναι πλέον ηλικιωμένα, καθώς αρχικά προορίζονταν για υπηρεσία 25 ετών και είναι σε συνεχή υπηρεσία. Το 2007 εγκρίθηκε σχέδιο για τέσσερα νέα SSBN για να τα αντικαταστήσουν, και η ναυπήγηση του πρώτου, HMS Dreadnought, άρχισε το 2016.
Τα Dreadnought, με μήκος περίπου 152,9 μέτρων και εκτόπισμα 17.200 τόνων θα είναι τα μεγαλύτερα υποβρύχια που έχει ναυπηγήσει η Βρετανία, και το καθένα αναμένεται να έχει διάρκεια ζωής τουλάχιστον 30 έτη. Η «καρδιά» θα είναι ο πυρηνικός αντιδραστήρας PWR3 της Rolls Royce και μεταξύ άλλων θα διαθέτουν νέου τύπου πηδάλια και ένα νέο σύστημα προώθησης που τα καθιστά πολύ πιο αθόρυβα από τα Vanguard. Ακόμη, ο σχεδιασμός τους είναι τέτοιος ώστε να αντανακλούν τις εκπομπές των σόναρ, καθιστώντας τα ακόμα πιο «αόρατα»- ενώ εικόνες υποδεικνύουν ότι θα έχουν και ειδική επικάλυψη για να «κρύβονται» ακόμα καλύτερα από τα σόναρ. Αντί των παραδοσιακών περισκοπίων θα διαθέτουν οπτρονικά συστήματα όπως στα υποβρύχια Astute που έχει ήδη το Βασιλικό Ναυτικό. Ως προς τον οπλισμό τους, θα έχουν τέσσερις τορπιλοσωλήνες των 21 ιντσών, με τορπίλες Spearfish, βαρέος τύπου – και, φυσικά, πυρηνικά όπλα: 12 βαλλιστικούς πυραύλους Trident II D5 με πυρηνικές κεφαλές MK4/A Holbrook. Οι πύραυλοι θα αποθηκεύονται και θα εκτοξεύονται από το Common Missile Compartment (CMC) που αποτελεί καρπό συνεργασίας μεταξύ ΗΠΑ και Ηνωμένου Βασιλείου, για τη δημιουργία ενός κοινού συστήματος εκτόξευσης για όλα τα αμερικανικά και βρετανικά υποβρύχια. Το κάθε σκάφος θα έχει πλήρωμα 130 ατόμων.
Θα ναυπηγηθούν τέσσερα υποβρύχια της κλάσης: Dreadnought, Valiant, Warspite, King George VI. Το πρώτο, HMS Dreadnought, αναμένεται να τεθεί σε υπηρεσία στις αρχές της επόμενης δεκαετίας.
Πέρα από τα μεγαλύτερα βρετανικά υποβρύχια στην ιστορία, η κλάση αυτή θα είναι ένα από τα ακριβότερα αμυντικά προγράμματα στη βρετανική ιστορία. Η ναυπήγησή τους αναμένεται να κοστίσει πάνω από 39,5 δισ. δολάρια.