Πρόκειται για μια από τις μεγαλύτερης διάρκειας και απόστασης αεροπορικές επιδρομές στη σύγχρονη στρατιωτική ιστορία: Στην «αιχμή του δόρατος» της επιχείρησης «Σφυρί του Μεσονυχτίου» (Midnight Hammer) κατά πυρηνικών εγκαστάσεων του Ιράν βρίσκονταν επτά βομβαρδιστικά Β-2, το καθένα με διμελές πλήρωμα, σε μια αποστολή 37 ωρών.
Μιλώντας στο CNN ο Μέλβιν Ντιέιλ, απόστρατος αξιωματικός της αμερικανικής πολεμικής αεροπορίας, έδωσε μια εικόνα σχετικά με τη φύση μιας τέτοιας αποστολής. Ο ίδιος ήταν μέλος ενός πληρώματος που πραγματοποίησε 44 ωρών αποστολή στο Αφγανιστάν το 2001- η οποία κατέχει ακόμα τα πρωτεία.
Ο Ντιέιλ χαρακτήρισε την επιχείρηση στο Ιράν ως «απίστευτο επίτευγμα». Σημειώνεται πως, συνολικά, πάνω από 125 αεροσκάφη χρησιμοποιήθηκαν στην επιχείρηση, μεταξύ των οποίων άλλα Β-2 που πραγματοποίησαν αποστολή παραπλάνησης, καθώς και μαχητικά, αεροσκάφη αναγνώρισης και ιπτάμενα τάνκερ. «Το πιο ιστορικό για μένα ήταν το ότι είχαμε επτά τζετ πάνω από την περιοχή του στόχου, να εκτελούν επτά διαφορετικά περάσματα, όλα μέσα σε ένα διάστημα 30 λεπτών» είπε σχετικά.
Αν και ο ίδιος δεν είχε γνώση της συγκεκριμένης επιχείρησης, παρουσίασε κάποιες δικές του εμπειρίες: Βασικός πυλώνας είναι η εκπαίδευση σε αποστολές μακράς διάρκειας, μα οι προσομοιώσεις κατά κανόνα κρατούσαν 24 ώρες. Τα πληρώματα επιλέγονται για μια αποστολή από πριν, μα δεν γνωρίζουν ακριβώς πότε θα γίνει αυτή, ή αν θα γίνει. Γιατροί δίνουν υπνωτικά χάπια για να βοηθήσουν στην ξεκούραση των χειριστών τις ημέρες πριν την αποστολή.
Κατά την περίοδο που υπηρετούσε ο Ντιέιλ, σε κρίσιμες φάσεις της πτήσης απαιτείται και τα δύο μέλη να είναι στις θέσεις τους (πχ απογείωση, ανεφοδιασμός, βομβαρδισμός, προσγείωση). Στις ώρες μεταξύ αυτών των φάσεων, οι χειριστές κοιμούνται σε βάρδιες σε μια κουκέτα πίσω από το πιλοτήριο. «Ίσως να το έχουν αναβαθμίσει τα τελευταία 20 χρόνια σε κάτι λίγο πιο άνετο, μα ήταν μια τροποποιημένη κουκέτα πίσω από τους δύο πιλότους, που το μέλος του πληρώματος που δεν ήταν στο πιλοτήριο μπορούσε να πάει και να κοιμηθεί για 3-4 ώρες μεταξύ των ανεφοδιασμών εν πτήσει» είπε σχετικά.
Βεβαίως, το να κοιμηθεί κανείς θα μπορούσε να είναι δύσκολο, δεδομένου του επιπέδου άγχους πριν μια πολεμική αποστολή, «μα τελικά θα κοιμηθείς λίγο, απλώς επειδή το σώμα σου θα το χρειαστεί αυτό».
Κατά τη δική του προαναφερθείσα αποστολή, ο ίδιος πέταξε δυτικά, περνώντας τον Ειρηνικό, με 24 ώρες ήλιου να αντισταθμίζουν τους κανονικούς ρυθμούς του σώματός του, κάνοντας δυσκολότερο να νυστάξουν οι πιλότοι. Επίσης, είχαν και φάρμακα: «Ο γιατρός είχε δώσει άδεια για αυτά που λέμε “go pills”– αμφεταμίνες» είπε χαρακτηριστικά, προσθέτοντας πως αυτό μπορεί να έχει αλλάξει από τότε.
Όσον αφορά στην τουαλέτα, το Β-2 μπορεί να είναι ένα από τα πιο σύγχρονα και ακριβά αεροσκάφη στον κόσμο, μα σε αυτόν τον τομέα δεν διακρίνεται: Υπήρχε μια μια χημική τουαλέτα στο βομβαρδιστικό, μα οι αεροπόροι τη χρησιμοποιούσαν μόνο στις πιο έκτακτες συνθήκες, για να μην γεμίσει πολύ. Επίσης, δεν υπήρχε διαχωριστικό με το πιλοτήριο: «Ιδιωτικότητα είναι να κοιτάει ο άλλος από την άλλη πλευρά» είπε.
Σε τέτοιες αποστολές είναι κρίσιμο να μην αφυδατώνονται οι χειριστές: Ο Ντιέιλ υπολογίζει πως ο ίδιος και ο άλλος χειριστής έπιναν περίπου ένα μπουκάλι νερό την ώρα και ουρούσαν σε ειδικές σακούλες με άμμο για γάτες. Όσον αφορά στο φαγητό, είχαν ειδικά γεύματα για πιλότους σε πτήσεις, αλλά δεδομένης της ακινησίας (καθώς το κόκπιτ επιτρέπει να σηκωθείς και να περπατήσεις λίγο, μα όχι να κάνεις γυμναστική) δεν θυμάται να τρώει και πολύ.
Ένας άλλος πιλότος Β-2, ο Στίβεν Μπασάμ, υποπτέραρχος εν αποστρατεία που πέταξε πάνω από τη Σερβία το 1999, είπε στο CNN πως η απογείωση ήταν «η πιο σουρεαλιστική στιγμή» στις ζωές των πληρωμάτων: «Εκτελούν μια αποστολή για την οποία ουδείς γνωρίζει στον κόσμο, εκτός από λίγους, ότι λαμβάνει χώρα».
