Υπήρξε μια εποχή στην ταραχώδη ιστορία της Γης, όταν όλα σχεδόν επιβραδύνθηκαν. Στον πλανήτη μας η μέρα δε διαρκούσε πάντα 24 ώρες. για μια περίδο η μέρα διαρκούσε μόλις 19 ώρες.
Μία νέα έρευνα, δύο γεωφυσικών, δείχνει ότι αυτή η περίοδος, με το παρατσούκλι «βαρετό δισεκατομμύριο» ήταν το αποτέλεσμα μία λεπτής ισορροπίας αντίθετων δυνάμεων, καθώς η Σελήνη βρισκόταν πολύ πιο κοντά στη Γη και σε σταθερή απόσταση.
Αυτή η «στασιμότητα» της διάρκειας της ημέρας της Γης στις 19 ώρες διήρκεσε περίπου ένα δισεκατομμύριο χρόνια.
Εκείνη την εποχή, η Σελήνη ήταν πιο κοντά στη Γη και αιωρούνταν σε σταθερή απόσταση, αναφέρει το Sciencealert.
«Με την πάροδο του χρόνου, η Σελήνη “έκλεψε” την περιστροφική ενέργεια της Γης για να περάσει σε μία υψηλότερη τροχιά, πιο μακριά από τη Γη», εξηγούν οι Ross Mitchell της Κινεζικής Ακαδημίας Επιστημών και Uwe Kirscher του Πανεπιστημίου Curtin στην Αυστραλία.
Το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης της Σελήνης ήταν να επιβραδυνθεί η περιστροφή της Γης και να μεγαλώσει λίγο παραπάνω η μέρα.
Προηγούμενες έρευνες έχουν δείξει πως η μέρα στον πλανήτη μας γίνεται μεγαλύτερη με ρυθμό 0.000015 δευτερόλεπτα το χρόνο και πως η μέρα αυξάνεται σταθερά τα τελευταία 3-4 δισεκατομμύρια χρόνια.
Η νέα έρευνα έλαβε υπόψη τα νέα γεωλογικά δεδομένα που έχουν ανακαλυφθεί τα τελευταία χρόνια. Η στατιστική ανάλυση για τον Προτεροζωικό Μεγααιώνα έδειξε μία στασιμότητα στη διάρκεια της μέρας μεταξύ δύο και ένα δισεκατομμύριο χρόνια πριν. Αναζητώντας τους λόγους για αυτή τη σχετική σταθερότητα, βρήκαν σημαντικές αλλαγές στις ατμοσφαιρικές συνθήκες της Γης, όπως το Μεγάλο Γεγονός Οξείδωσης, όπου τα επίπεδα οξυγόνου στη Γη ανέβηκαν και δημιούργησαν το στρώμα του όζοντος.
Σε αυτή τη νέα μελέτη, οι Mitchell και Kirscher εκμεταλλεύτηκαν μια αναταραχή νέων γεωλογικών δεδομένων που έχουν προκύψει τα τελευταία χρόνια. Τα δεδομένα κυκλοστρωματογραφίας είναι αρχεία ρυθμικών αλλαγών στο κλίμα της Γης που οδηγούνται από αστρονομικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης της ταλάντευσης και της αξονικής κλίσης της Γης.
«Συνειδητοποιήσαμε ότι ήταν επιτέλους καιρός να δοκιμάσουμε ένα είδος περιθωριακής, αλλά εντελώς λογικής, εναλλακτικής ιδέας για την παλαιοπεριστροφή της Γης», λέει ο Mitchell.
Το όζον απορρόφησε περισσότερη ηλιακή ακτινοβολία από τους ατμούς του νερού, ενισχύοντας τις ηλιακές παλίρροιες όταν η ατμόσφαιρα θερμαίνεται κατά τη διάρκεια της μέρας. Οι ηλιακές παλίρροιες δεν είναι τόσο ισχυρές όσο οι ωκεάνιες που ορίζονται από τη βαρυτική αλληλεπίδραση με τη Σελήνη. Αλλά όταν η Γη περιστρέφονταν ταχύτερα στο παρελθόν, η έλξη της Σελήνης ήταν μικρότερη, περίπου στο 1/4 της σημερινής της έλξης.
Και αν οι ατμοσφαιρικές παλίρροιες επιταχύνθηκαν από το όζον και την ηλιακή ακτινοβολία, αυτό μπορεί να ήταν αρκετό για να διατηρηθεί μία λεπτή ισορροπία αντίθετων δυνάμεων οι οποίες οδήγησαν τη Γη σε μία πολύ μεγάλη σταθερή περίοδο όπου η μέρα διαρκούσε 19 ώρες.
Οι ωκεάνιες και ατμοσφαιρικές παλιρροιακές δυνάμεις είχαν ισορροπήσει, σταθεροποιώντας το ρυθμό περιστροφής της Γης σε μία σταθερή διάρκεια μέρας. Οι μεγαλύτερες μέρες παρείχαν αρκετό φως στα φωτοσυνθετικά βακτήρια για να ανεβάσουν τα επίπεδα οξυγόνου αρκετά ώστε να υποστηριχθεί η μεταζωική εποχή, δίνοντας πρακτικά στη Γη τη δυνατότητα να αναπτύξει περίπλοκες μορφές ζωής.
Η μελέτη δημοσιεύθηκε στο Nature Geoscience.