Ο πολιτισμένος κόσμος της διπλωματικής οδού πέρασε τις εξετάσεις «στα σημεία» της παρούσης κρίσεως και κρίθηκε εν τέλει ως μη πειστικός, καθώς δεν κατόρθωσε να καταστήσει με κάθε δυνατό τρόπο και με πλήρη ακρίβεια γνωστό τοις πάσι και «προς κάθε ενδιαφερόμενο» ότι η ενδεχόμενη εισβολή σε οποιοδήποτε ανεξάρτητο κράτος θα είχε, ως αντιβαίνουσα το διεθνοδικαϊκό γράμμα πράξη άρα και παράνομη, κάθε είδους και σε κάθε επίπεδο οδυνηρά αποτελέσματα.
Το ιστορικό προηγούμενο της εισβολής στην Μεγαλόνησο Κύπρο, ήτοι σε μια χώρα παρά τω πλευρώ της Δύσεως, βρίθει και ομιλεί ακόμα τόσο μέσα από τις δεκάδες οικογένειες που αναζητούν εναγωνίως μέχρι σήμερα τα λείψανα των αγνοουμένων τους όσο και μέσα από την ντροπιαστική διχοτόμηση της νήσου και της πρωτεύουσας αυτής, η οποία έχει λάβει αγόγγυστα σάρκα και οστά. Σε αυτή την περίπτωση, η χλιαρή αντίδραση της Δύσεως δεν είχε να παρουσιάσει διαχρονικώς ως όπλο του ελεύθερου κόσμου κάτι παραπάνω πέρα από τα πολυσέλιδα και «ηχηρώς καταγγελτικά» υπομνήματα του ΟΗΕ για την καταδίκη της τουρκικής εισβολής.
Στα της ουκρανικής κρίσης, οι εκ Δύσεως προειδοποιήσεις περιορίστηκαν ως επί το πλείστον με τον πλέον γραφικό τρόπο σε αποκλεισμό της ελίτ και των υψηλών στρωμάτων της ρωσικής κοινωνίας από τα ταξίδια αναψυχής στο Saint Tropez και την εμπορική αγορά στο… Μιλάνο. Παρά την όποια γραφικότητα της παραπάνω δήλωσης, η ενδοτική ουσία του μηνύματος είχε εξ αρχής από τον πομπό προκαθορισμένο δεκτή.
Και όλα αυτά, ενώ την ίδια στιγμή διατυπώνονταν στην «αντίπερα όχθη του Δνείπερου» σαφείς, εξόφθαλμες και τελεσιγραφικού τύπου απειλές για έναρξη όχι μόνο ενός αιματηρού διακρατικού πολέμου εις βάρος του ουκρανικού λαού αλλά και ενός άνευ προηγουμένου ενεργειακού πολέμου εναντίον της αιχμάλωτης και «διψασμένης» για φυσικό αέριο ευρωπαϊκής αγοράς.
Σε επίπεδο προσωπικοτήτων, ο Ρώσος πρόεδρος Πούτιν αναδεικνύεται σε έναν σκληροπυρηνικό παίκτη, ο οποίος σαφέστατα εκμεταλλεύτηκε την παρούσα συγκυρία, την αφορμή περί διάθεσης δυτικής στροφής των Ουκρανών αλλά και, προφανώς, την τρέχουσα περίοδο προεδρίας της Ρωσίας στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Κατά μία προσωπική εκτίμηση, από πλευράς Ρωσίας δεν αποσκοπείται τόσο η απόσπαση εδαφών (δίχως αυτό να αποκλείεται) αλλά κατά κύριο λόγο το κέντρο βαρύτητας ρίχνεται από πλευράς Ρώσων ιθυνόντων στην εναλλαγή φρουράς στην ουκρανική ηγεσία, με την εγκαθίδρυση μιας φίλα προσκείμενης στη Μόσχα ουκρανικής κυβέρνησης.
Από την άλλη, ο Ουκρανός ιθύνων Ζελένσκι αποδείχθηκε ανεπαρκής εμπρός του εχθρικού (προς το συμφέρον του εθνοκράτους που ο ίδιος κλήθηκε διά της λαϊκής ψήφου να υπηρετήσει) σχεδίου περί αυθαίρετης και τετελεσμένης ανάδειξης του Κρεμλίνου στον ρόλο της εγγυήτριας δύναμης των ρωσόφιλων αυτονομιστών στις προσφάτως «ανεξάρτητες δημοκρατίες».
Στο ίδιο μήκος κύματος, η Ευρωπαϊκή Ένωση ανάγεται πλέον στον ορισμό της αναξιότητας των περιστάσεων. Φωτεινή εξαίρεση σε αυτή την περίπτωση στάθηκε ιστορικώς ο Γάλλος Πρόεδρος Μακρόν που είχε μιλήσει προ πολλού για την ταυτοτική κρίση που βιώνουν οι δυτικές συμμαχίες, κρούοντας τον κώδωνα του κινδύνου και κάνοντας ευθέως συγκεκριμένο λόγο ακόμη και για «εγκεφαλικό θάνατο» του ΝΑΤΟ με σκοπό να τονίσει την επιτακτικότητα της ανάγκης επαναπροσδιορισμού του.
Ως προς τον αμερικανικό παράγοντα: ο κορυφαίος και τελευταίος των μεγάλων κλασικών θεωρητικών της σχολής Πολιτικού Ρεαλισμού, καθηγητής John Mearsheimer, είχε μιλήσει ήδη από το έτος 2015 για τον αληθινό υπαίτιο της ουκρανικής κρίσεως…
Κανείς δεν δύναται να πειστεί ότι οι ΗΠΑ δεν είχαν κατανοήσει πλήρως την ακολουθία ρητών και αλυσιδωτών αντιδράσεων της Ρωσίας στην απόπειρα εφαρμογής του σεναρίου ένταξης της Ουκρανίας στην θερμή αγκαλιά της Δύσης. Και όλα αυτά, τη στιγμή που δεν έχει βρεθεί ακόμη βιώσιμη και ικανή λύση στην ενεργειακή ομηρεία της Ευρώπης. Δύσκολοι καιροί για πειραματισμούς.
Αναμένονται, λοιπόν, σαφείς και ρητές αντιδράσεις από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, όπου εκεί διαφαίνεται πως θα αρχίσει να λύνεται το «αίνιγμα». Αν μη τι άλλο απαιτείται (επιτέλους) ένα ηχηρό μήνυμα ενότητας προς κάθε κατεύθυνση και μια στάση σοβαρότητας απέναντι στην υψηλή απειλή αποσταθεροποίησης ολόκληρης της ευρωπαϊκής ηπείρου, η οποία σε κάθε αποτέλεσμα εκείνη θα κληθεί να πληρώσει το μάρμαρο!
Μένει να δούμε τις ενέργειες από πλευράς της χώρας-μέλους της Βορειοατλαντικής Συμμαχίας άρα και συμμάχου… Τουρκίας αλλά και την αμερικανική αντίδραση προς κάθε τουρκική στάση σχετικώς!
Πρώτης τάξεως μυστήριο, φυσικά, αποτελεί η στάση της Κίνας…
Όλοι θα κριθούν από τα έργα τους!
Στην Ελλάδα κρίνεται αναγκαία η λήψη των απαραίτητων διδαχών, καθώς οι ρεβιζιονιστικές τάσεις, ούσες επί τω πρακτέο αναπάντητες από τον δυτικό κόσμο, βρίσκονται σε έξαρση και τα δύσκολα φαίνονται να είναι ακόμη μπροστά! Εξ ου και η ανάγκη υψηλής προσοχής και μέριμνας στα ζητήματα της εθνικής άμυνας και των εξοπλιστικών προγραμμάτων.
Η Ελλάδα είναι ένα κράτος που έχει αποφασίσει προ δεκαετιών τον στρατηγικό προσανατολισμό της και το «στρατόπεδο» στο οποίο εντάσσεται και εδρεύουν τα συμφέροντα της, ευρισκόμενη διαχρονικώς στο πλευρό των θαλάσσιων δυνάμεων. Και τώρα, αναμένει δικαίως να δει να πράττονται τα δέοντα απέναντι στην όποια αναθεωρητική πολιτική.
Σχετικά, τέλος, με τις ενεργειακές ανάγκες της χώρας, ένεκα της παρούσας κατάστασης αλλά και των μακροπρόθεσμων επιπτώσεων αυτής κρίνεται απαραίτητη η επανεξέταση της ταχείας και βεβιασμένης απολιγνιτοποίησης με σκοπό την αντιμετώπιση της ακρίβειας.
Ο ασκός του αιόλου έχει ανοίξει μαζί με την πόρτα του διεθνούς φρενοκομείου καιρό τώρα, αρχής γενομένης από την άτακτη αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από την Ευρύτερη Μέση Ανατολή και την στροφή στον Ειρηνικό, γεγονός που προφανώς άνοιξε αρκετές ορέξεις στους potential και wanna be διαδόχους της στον αγώνα του κενού κυριαρχίας.
Παράλληλα, το Διεθνές Δίκαιο απέβη εν προκειμένω ένα «κενό γράμμα», ωσάν μοιρολατρεία των αδύναμων, σε ρόλο παιχνιδιού στα χέρια των μεγάλων και των ισχυρών που το εφαρμόζουν κατά το δοκούν.
Ο πόλεμος ξεκίνησε και οι προεκτάσεις που θα λάβει είναι άγνωστες.