Η μεταξέλιξη της Ουκρανικής κρίσης σε πολεμική σύγκρουση αναπόφευκτα θα οδηγήσει σε νέα ψυχροπολεμική αντιπαράθεση Ανατολής –Δύσης, οι πλέον χαμένοι θα είναι προοπτικά: η Ουκρανία, η Ευρώπη κι ο Ελληνισμός.
Η Ουκρανία γιατί θα διαπιστώσει ότι το ενδεχόμενο υποστήριξης της εδαφικής της ακεραιότητας από το ΝΑΤΟ, αποτελεί ψευδαίσθηση.
Η Ευρώπη γιατί μαζί με την Ελλάδα θα υποστεί τις οικονομικές επιπτώσεις του ακριβού φυσικού αερίου με συνέπειες την ακρίβεια, την διατροφική κρίση και το πλήγμα στην βιομηχανική παραγωγή -κυρίως της Γερμανίας-.
Δεδομένης της αναστολής λειτουργίας του Nord Stream II η Γηραιά Ήπειρος θα καταστεί δέσμια του εισαγόμενου φυσικού αερίου από τους αγωγούς TANAP (Αζέρικο) και Turkish Stream (Ρώσικο) που διέρχονται από την Τουρκία, αναβαθμίζοντας τον γεω-στρατηγικό της ρόλο.
Το εισαγόμενο LNG και ιδιαίτερα το Αμερικάνικο είναι πολύ ακριβότερο και δεν μπορεί να αποτελέσει μακροπρόθεσμα βιώσιμη εναλλακτική λύση.
Επιπλέον η Τουρκία θα επανακτήσει στην θεώρηση των Αμερικανών αξιωματούχων τον ρόλο της ως «προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης» και την προθυμία παροχής ανταλλαγμάτων έναντι του Ελληνισμού για να τον διατηρήσει….
Η χώρα μας στην παρούσα κρίση δεν θα πρέπει να ταυτιστεί τόσο με την Ρωσική πλευρά όσο και με την Αμερικάνικη.
Η υποστήριξη ενεργειών που οδηγούν σε αλλαγή συνόρων στον μετα-σοβιετικό χώρο –όπως αντίστοιχα συνέβη την περίοδο της Γιουγκοσλαβικής κρίσης- νομιμοποιεί ηθικά τον Τουρκικό αναθεωρητισμό και την κατοχή στην Βόρεια Κύπρο.
Η Αμερικανική πολιτική από την άλλη, εδραζόμενη στο δόγμα Μπρεζίνσκι (Brezinski) για τον εξοβελισμό της Ρωσίας από την Δύση με την συνεχή επέκταση του ΝΑΤΟ στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης και της Βαλτικής, είναι καταστροφική για τα δυτικά συμφέροντα.
Η στρατηγική αυτή σπρώχνει την Ρωσία προς την Κίνα δημιουργώντας προοπτικά συμμαχία μιας στρατιωτικής με μια οικονομική υπερδύναμη με αποτέλεσμα την γρήγορη υποβάθμιση της Αμερικανικής ισχύος και την παρακμή της Δύσης.
Ταυτόχρονα αναβαθμίζει την ισλαμική επιρροή στον Δυτικό κόσμο αλλά και μέσα στην Ρωσία, υπονομεύοντας προοπτικά και την δική της συνοχή.
Η Ελλάδα ως χώρα μέλος της ΕΕ θα πρέπει να πρωτοστατήσει –μαζί ίσως με την Γαλλία- στην επαναφορά της Ρωσίας στην Ευρώπη στην οποία ανήκει πολιτισμικά, εάν πλέον δεν είναι πολύ αργά.
Κάτι τέτοιο προϋποθέτει ένα νέο σύμφωνο ασφάλειας με απόσυρση των ΝΑΤΟικών δυνάμεων από την Ανατολική Ευρώπη, τον σεβασμό των μειονοτήτων και την αναθεώρηση των αυτοκρατορικών βλέψεων του Πούτιν στον μετα-σοβιετικό χώρο.
Αυτός ο ενδιάμεσος χώρος ειρήνης θα επέτρεπε την γεωπολιτική και πολιτιστική αναβάθμιση της χώρας μας ως εξισορροπητικού παράγοντα μεταξύ Δύσης και Ανατολής, επιτυγχάνοντας ισότιμες προοπτικές εξωστρέφειας.