aetoynosia
Για ένα καλύτερο καλοκαίρι και όχι μόνο!
Η ελληνική κοινωνία είτε δεν μπορεί, είτε αρνείται να δει το πρόσωπό της στον ιστορικό καθρέφτη. Προτιμά ή ανέχεται τις βολικές αφηγήσεις ...Συμβαίνουν αυτή την περίοδο στην Ελλάδα γεγονότα ενδεικτικά νοοτροπιών και στάσεων που έχουν καταστεί μέσα στο χρόνο κυρίαρχες. Ως εκ τούτου η μελέτη και η κατανόησή τους συνιστούν άσκηση εθνικής αυτογνωσίας στο βαθμό που η δημιουργία μιας ρεαλιστικής εικόνας για τον συλλογικό μας εαυτό έχει κάποια χρησιμότητα και αξία. Θα σταθώ σε τρία γεγονότα, φαινομενικά ανεξάρτητα αλλά κατά βάθος στενά συσχετιζόμενα μεταξύ τους, ενδεικτικά της κατάστασης στην οποία έχει περιέλθει η ελληνική κοινωνία ως προς τον τρόπο σκέψης και τις ευαισθησίες της.
Μεγάλωσε η Κωνσταντίνα και έγινε ένας άνθρωπος που δεν παραπονιέται εύκολα. Δε θα την ακούσεις συχνά να γκρινιάζει στην παρέα. Έχει καταφέρει πολλά στη ζωή της και είναι περήφανη γι' αυτό. Έχει αναπτύξει ιδιαίτερα την αίσθηση του ελέγχου. Θέλει, της είναι απαραίτητο δηλαδή, να ξέρει ακριβώς πώς είναι τα πράγματα και πώς θα εξελιχθούν. Με αυτόν τον τρόπο θα μπορεί να προσαρμοστεί και να αποφύγει δυσάρεστες εκπλήξεις. Με αυτόν τον τρόπο θα είναι σίγουρη πως δε θα χρειαστεί να δείξει αδυναμίες.
Οι μεγάλες φυσικές καταστροφές αποκαλύπτουν την ανθρώπινη ασημαντότητα και υποδεικνύουν σε αναθεώρηση της κοσμοθεωρίας μας, προτρέποντας σε επιλογές με αξιακό περιεχόμενο. Υπερβαίνουμε την ανθρώπινη θνητότητα συμφιλιωνόμενοι με το τέλος του χρόνου μας, που είναι απλώς... ισόβιος. Εντούτοις, δεν μπορούμε να διατελούμε διαρκώς υπό την επώδυνη και αβίωτη επίγνωση του καταληκτικού τέλους. Χρειάζονται δόσεις λήθης και ακηδίας, τολμώ να πω, ώστε να μην επέλθει θάνατος όχι βιολογικός, αλλά υπαρξιακός, που συμβαίνει όταν καταρρέουμε, όποτε μας εγκαταλείπουν οι σωματικές και ψυχικές αντοχές μας.
Γιατί θέλουμε όλοι τόσο πολύ να αλλάξουμε; Ή μήπως δεν είμαστε όλοι που θέλουμε να αλλάξουμε; Όταν ξεκίνησα να σπουδάζω ψυχολογία, αυτή η ερώτηση βασάνιζε το μυαλό μου και έψαχνε για άμεση απάντηση πριν συνεχίσω. Λες και στεκόμουν στην πόρτα του πανεπιστημίου και τους είπα «απαντήστε μου αυτό για να μπω και να ξεκινήσω». Η απάντηση που πήρα στην αρχή, ήταν ότι αλλαγή επιζητούμε όταν δεν μπορούμε να λειτουργήσουμε στη δουλειά, στις δραστηριότητές μας και στην αγάπη.
Μεγαλώνοντας στην ελληνική οικογένεια (ή και σε οποιαδήποτε άλλη οικογένεια - δεν επιθυμώ να κάνω εθνολογικές παρατηρήσεις εδώ), νιώθεις ότι πιο ασφαλής από ποτέ θα είσαι με το να ξέρεις ποιος είσαι. Με το να μαζέψεις λίγες λέξεις που θα χτίσουν την πανοπλία σου. Και έχεις δίκιο: είναι ασφαλείς οι πανοπλίες.
Δώστε στον εαυτό σας το δικαίωμα ενός ουσιαστικού διαλείμματος. Μέσα στην έντονη καθημερινότητα, με τις πολλές απαιτήσεις ξεχνάτε να δώσετε στον εαυτό σας το δικαίωμα ενός διαλείμματος για να «γεμίσετε τις μπαταρίες σας», με ασχολίες που σας ευχαριστούν, για να χαλαρώσετε ουσιαστικά, να αναδιοργανωθείτε και να δείτε τα προβλήματα και τους άλλους ανθρώπους με άλλα μάτια. Μιμηθείτε και υιοθετήστε τη «μέθοδο» των παιδιών. Τα παιδιά μπορεί να γίνουν οι καλύτεροι δάσκαλοι για τους μεγάλους σχετικά με την απόλαυση ουσιαστικών χαρών της ζωής.
Ναι, καλά ακούσατε, υπάρχει ευκαιρία και στα δυσάρεστα, ειδικά σε αυτά! Υπάρχει γιατί μας καλεί να αντιμετωπίσουμε μια κατάσταση στο «τώρα», και το «τώρα» είναι η μοναδική μας ευκαιρία για συνειδητή δράση. Βλέπετε οι περισσότεροι άνθρωποι περνάμε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής μας εστιάζοντας είτε στο παρελθόν γεμίζοντας ενοχές για τα λάθη που έχουμε κάνει, είτε εστιάζοντας στο μέλλον όπου μας κυριεύει ο φόβος του αγνώστου. Όμως έτσι χάνουμε τη ζωή μας στο «τώρα» και την αναβάλλουμε χωρίς να υπολογίζουμε πως αυτό το λεπτό, αυτή η στιγμή είναι η ευκαιρία μας που δεν θα ξαναρθεί!
