Ολοένα και εξοικειωνόμαστε με την εργογραφία του Ρόναλντ Σιμελπφένιχ που, από τα χρόνια του «Αμόρε» μέχρι σήμερα, αυξάνει τη συχνότητα της παρουσίας του στην ελληνική σκηνή.

Ας μην γελιόμαστε. Στο θέατρο μας οδηγούν πιο συχνά τα έργα παρά οι συντελεστές τους. Αν αυτό δε συνδυαστεί εύστοχα, τότε μιλάμε για έργα που ευτυχούν και μαζί οι θεατές τους.