Υστερόγραφο: Εξομολογούμαι πως δεν ήταν η πρώτη φορά που γνώριζα άνθρωπο από τη βόρεια πλευρά του νησιού. Συνέβη και στο παρελθόν, όταν πήγαινα ακόμη γυμνάσιο. Όχι μέσω οργανώσεων ή κάτι παρεμφερή αλλά μέσω του αθλητισμού. Όντας κάποτε αθλήτρια και συγκεκριμένα παίκτρια καλαθοσφαιρικής ομάδας, αντιμετωπίσαμε τουρκοκυπριακή ομάδα στην πρωτεύουσα. Η τότε αντίδραση των των κοριτσιών έμεινε χαραγμένη στη μνήμη μου: φόβος, τρόμος - αίσθηση πως θα τους κάναμε κακό. Κι εμείς; Αμ, τι άλλο; Το «διασκεδάζαμε» όσο τίποτα άλλο στο κόσμο - κάθε καλάθι, κάθε πόντος και μια ανύψωση της εθνικής περηφάνιας.