array(0) {
}
                            

Μερικές σαββατιάτικες σκέψεις, σε μία μορφή πολυσύνθετου άρθρου, που νομίζω ότι αξίζει τον κόπο να τις αναρτώ σε τακτά χρονικά διαστήματα

• Η είδηση του μεγάλου ταξιδιού που αποφάσισε να κάνει στους ουρανούς η καρδιά της Λένας Σαμαρά, που χτυπούσε για 34 χρόνια και σταμάτησε ξαφνικά Πέμπτη νύχτα, συγκλόνισε όλους. Μια ανθρώπινη αντίδραση, απόλυτης συμπάθειας και συμπαράστασης σε γονείς που χάνουν το παιδί τους και αυτό ανεξάρτητα με το αν ο πατέρας είναι ένα από τα κορυφαία πρόσωπα της πολιτικής ζωής του τόπου όπως ο Αντώνης Σαμαράς. Και μια μητέρα με σπουδαίο οικογενειακό παρελθόν που φροντίζει πάντοτε να κινείται ακριβοθώρητα δίπλα στο σύζυγό της. Η HuffPost αποτύπωσε και δημοσιοποίησε το γεγονός με απόλυτο σεβασμό. Η δυσάρεστη είδηση, οι συλλυπητήριες αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου, οι ΕΠΙΣΗΜΕΣ ανακοινώσεις και ένα λιτό βιογραφικό της Λένας. Και μέχρι εκεί. Ακολουθήσαμε πλήρως το επίπεδο ηθικής και δεοντολογίας όχι μόνο της διεθνούς κύρους ψηφιακής εφημερίδας στην ελληνική της έκδοση, αλλά κι αυτές τις δύο παραμέτρους που αφορούν τους εκδότες μας και όλη την δημοσιογραφική ομάδα μας. Και έτσι θα πορευόμαστε… Ειλικρινή και βαθιά τα συλλυπητήρια μας στην οικογένεια του Αντώνη και της Γεωργίας Σαμαρά.
• Η χθεσινή ματαίωση δρομολογίων πλοίων λόγω των σφοδρών ανέμων, μπλοκάρισε χιλιάδες κόσμο στο λιμάνι του Πειραιά, του Λαυρίου και της Ραφήνας. Ίσως οι τελευταίοι αναχωρητές για διακοπές στα νησιά, όπου επίσης υπήρξαν εγκλωβισμένοι οι οποίοι επέστρεφαν στο κλεινόν άστυ. Αλλά δεν κατανοώ γιατί αυτές οι διαμαρτυρίες και αυτό το ανάθεμα επιβατών, αλλά και ΜΜΕ, στις ναυτιλιακές εταιρείες, επειδή δεν ήταν σε θέση να ενημερώσουν, κυρίως για την όποια προβλεπόμενη νέα ώρα αναχώρησης, λες κι αυτές έχουν την δυνατότητα να υποκαταστήσουν τον ρόλο της Εθνικής Μετεωρολογικής Υπηρεσίας. Και σε ό,τι αφορά τις ματαιώσεις αναχωρήσεων, το μόνο που μπορώ να επισημάνω είναι ότι από την προηγούμενη μέρα η ΕΜΥ, αλλά και όλα τα ΜΜΕ, ηλεκτρονικά, τηλεοπτικά. ραδιοφωνικά και έντυπα δημοσιοποιούσαν την κόκκινη προειδοποίηση ανέμων. Τελικά ως ένας λαός που ζούμε δίπλα στη θάλασσα, δεν έχουμε μάθει πώς να μην πνιγόμαστε και δεν έχουμε μάθει, έστω κι από τις εμπειρίες παρόμοιων περιπτώσεων, ότι με εννιάρια, τα πλοία δεν λύνουν κάβους. Άντε, με τα οχτάρια ανάλογα με τον προορισμό/διαδρομή, να σαλπάρουν με ευθύνη καπετάνιου. Κασκαντέρ σε κάποια, δύσκολα/απροστάτευτα από τους ανέμους, λιμάνια. Ένα απλό τηλεφώνημα στα κατά τόπους λιμεναρχεία, (αρκεί βεβαίως να είχανε οργανωμένη απαντητική υπηρεσία ως όφειλαν), θα έβγαζαν από την ταλαιπωρία πάρα πολλούς ταξιδιώτες. Ταυτόχρονα, όμως, θα πρέπει να επισημάνω ότι οι οποίες νομοτελειακές αλλαγές εισιτηρίων, δεν είναι ούτε σωστό, ούτε λογικό, να καπελώνονται με πρόσθετο τίμημα. Το «πέναλτι» να υφίσταται όταν την ευθύνη αλλαγής έχει ο πελάτης. Αλλά όταν την έχει ο στρατηγός άνεμος;
• Η απώλεια του αγαπημένου μας Άρη, (που τον μαζέψαμε αδέσποτο πριν από 12 χρόνια στη Χαλκίδα), με τον εκτεταμένο καρκίνο που τον χτύπησε στα πνευμόνια και μας οδήγησε στο να τον αγκαλιάσουμε, να του μιλάμε και να τον κοιμίσουμε, μου βγάζει στην επιφάνεια ένα ισχυρό θέμα που αφορά την Τοπική Αυτοδιοίκηση (με ελάχιστες, αλλά λαμπρές εξαιρέσεις) σε σχέση με την ΔΙΑ ΝΟΜΟΥ ευθύνη της για τα αδέσποτα, τα καταφύγια, την στείρωση, τον εμβολιασμό και το τσιπάρισμα. Διότι αν το δικό μου το βαλάντιο επιτρέπει να απευθυνθώ σε μία ιδιωτική κτηνιατρική κλινική, θα πρέπει να υπολογίσουμε ότι πολλοί άνθρωποι που αγαπούν τα ζωάκια, από το υστέρημά τους τα φροντίζουν δίπλα τους. Και ασφαλώς ζορίζονται την δεδομένη κακή στιγμή, έστω και για μιά θεραπεία. Η πλειοψηφία των δήμων γίνονται με τη συμπεριφορά τους εκούσιοι ΔΗΜΙΟΙ των τετράποδων. Γαβ γαβ και ψιψίνια. Ένα «ι» κάνει τη διαφορά τους. Και η μόνιμη απάντηση τους είναι ότι δεν υπάρχουν τα κονδύλια και ότι αυτά που τους δίνει το κράτος ως χορηγία είναι ελάχιστα. Αν και μαθαίνω ότι από αυτά τα κονδύλια, Δήμαρχοι τα στέλνουν σε άλλες λειτουργικές τους ανάγκες. Θα επανέλθω στο όλο ζήτημα.