Τα εύσημα στην ελληνική κοινωνία...

Στο δικό μου προσωπικό απολογισμό βαραίνει μία ατράνταχτη διαπίστωση περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο: Το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Έχει αποδείξει επανειλημμένως και με ποικίλους τρόπους το ανθρώπινο πρόσωπό της στο δράμα των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που αναζητούν μία καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Μακριά από ξενοφοβικά παραληρήματα και ρατσιστικές κορώνες, που δείχνουν να κερδίζουν έδαφος στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης.
|
Open Image Modal
ASSOCIATED PRESS

Ως μέλος της Επιτροπής Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, παρακολουθώ εκ του σύνεγγυς τη θεσμική και πολιτική «αντίδραση» της ΕΕ στα αυξανόμενα προσφυγικά κύματα που την κατακλύζουν. Δυστυχώς, τα αποτελέσματα μέχρι στιγμής δεν μας δικαιώνουν. Αντιθέτως, μας αναγκάζουν να προβούμε σε έναν σύντομο απολογισμό, σε μία αναζήτηση των βαθύτερων αιτίων και των εν δυνάμει - πολιτικών και μη - λύσεων.

Στο δικό μου προσωπικό απολογισμό βαραίνει μία ατράνταχτη διαπίστωση περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο: Το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων. Έχει αποδείξει επανειλημμένως και με ποικίλους τρόπους το ανθρώπινο πρόσωπό της στο δράμα των εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων, που αναζητούν μία καλύτερη τύχη στην Ευρώπη.

Μακριά από ξενοφοβικά παραληρήματα και ρατσιστικές κορώνες, που δείχνουν να κερδίζουν έδαφος στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, οι κάτοικοι των νησιών μας αλλά και ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, απλοί άνθρωποι και επαγγελματίες κάθε λογής, δίνουν μία σκληρή και άνιση μάχη. Προσφέρουν όχι μόνο υπηρεσίες διάσωσης αλλά ο,τιδήποτε περνάει από το χέρι τους (τροφή, νερό, περίθαλψη, στέγη, φιλοξενία), για να απαλύνουν τον ανθρώπινο πόνο.

Στο δικό μου προσωπικό απολογισμό βαραίνει μία ατράνταχτη διαπίστωση περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο: Το γεγονός ότι η ελληνική κοινωνία έχει σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.

Είναι αυτονόητο σε όλους εμάς τους Έλληνες, ότι έχουμε να κάνουμε με ανθρώπινες ψυχές, που ταλαιπωρούνται και έχουν δικαίωμα να ελπίζουν. Δεν χρειάζεται κανείς να μας το υπαγορεύσει και κανένα ακραίο μήνυμα είναι ικανό να μας πείσει για το αντίθετο.

Από όλα αυτά όμως, απουσιάζει μία κεντρική, σταθερή και αποτελεσματική κυβερνητική πολιτική για τη μετανάστευση, η οποία:

1. Θα είχε εγκαίρως στηρίξει τις προσπάθειες των ελληνικών νησιών για τη διάσωση και καταγραφή των συρρεόντων μεταναστών και προσφύγων, αντί της καταγραφής εκατοντάδων θυμάτων.

2. Θα είχε αμέσως αναδείξει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο το ρόλο-κλειδί της Τουρκίας και την εσκεμμένη πολιτική της στη προώθηση των μεταναστευτικών ρευμάτων από τα παράλια της προς τα νησιά του Ανατολικού Αιγαίου.

3. Θα είχε εξαρχής καταστήσει σαφές στους Ευρωπαίους εταίρους μας, ποιες είναι οι αντικειμενικές δυνατότητες της γονατισμένης επί έξι χρόνια ελληνικής οικονομίας για την υποδοχή προσφύγων. Είναι προς τιμήν της χώρας μας ότι δεν υψώνουμε πραγματικούς ή νοητούς φράχτες στον ανθρώπινο πόνο. Δεν είναι όμως δυνατόν να αποτελούμε τα θύματα της έλλειψης αλληλεγγύης και της αρνητικής στάσης, που χαρακτηρίζουν την πολιτική συγκεκριμένων κρατών μελών της ΕΕ, τα οποία μεταθέτουν τις ευθύνες τους στα γειτονικά κράτη, για να αποφύγουν το πολιτικό κόστος.

Όσες δεσμεύσεις αναλαμβάνει η ελληνική κυβέρνηση για την υποδοχή και φιλοξενία όλο και περισσότερων μεταναστών, η οδυνηρή πραγματικότητα θα μας διαψεύδει στο τέλος, με συνέπειες και για την ελληνική κοινωνία και για τους ίδιους τους πρόσφυγες αλλά και ολόκληρη την ΕΕ.