Εικοσιπέντε αιώνες από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας, 569 χρόνια από την Άλωση της Κωνσταντινούπολης, 201 χρόνια από την ελληνική επανάσταση, 103 χρόνια από την Ποντιακή Γενοκτονία,100 χρόνια από την Μικρασιατική Καταστροφή, 48 χρόνια από την εισβολή στην Κύπρο και οι «περσιανοί» συνεχίζουν να ενοχλούνται από την ύπαρξη του ελληνικού έθνους.
«Περσιανούς» (Πέρσες) αποκαλούσαν πολλοί Έλληνες του 1821 τους Οθωμανούς Τούρκους [Δ. Σταθακόπουλος], αλλά και νωρίτερα οι Βυζαντινοί, όπως μας θυμίζει και η Ελληνίδα βυζαντινολόγος Ελένη Γλύκατζη – Αρβελέρ, όταν πολεμούσαν με τους Τούρκους, Πέρσες και Αχαιμενίδες τους αποκαλούσαν, όχι γιατί πίστευαν ότι οι Τούρκοι ήταν απόγονοι των Περσών, αλλά γιατί οι ίδιοι ένιωθαν πως είναι συνεχιστές των ηρώων που πολέμησαν στη μάχη του Μαραθώνα και της Σαλαμίνας.
Σήμερα εν έτει 2022 οι Τούρκοι αμφισβητούν την εδαφική μας κυριαρχία, κλιμακώνουν τις προκλήσεις, ενώ με αφορμή την επέτειο για την άλωση της Κωνσταντινούπολης ο Εντογάν έδωσε το στίγμα: «Αυτή η κατάκτηση, η μητέρα των κατακτήσεων, να είναι ευλογημένη για πολλούς αιώνες. Ο Φατίχ Σουλτάν Μεχμέτ έθαψε το Βυζάντιο στην ιστορία...Όπως οι πρόγονοι μας έθαψαν το Βυζάντιο, ας ελπίσουμε ότι σήμερα χτίζοντας το όραμα μας για το 2053 θα καταφέρουμε και εμείς να βάλουμε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας τους σημερινούς Βυζαντινούς που στήνουν ίντριγκες εναντίον μας».
Μάλιστα έκανε και αναφορά στον Τούρκο ποιητή Γιαχιά Κεμάλ, ο οποίος είχε γράψει πως στην Κωνσταντινούπολη η Τουρκία κατέκτησε τον χρόνο και όχι τον χώρο.
Η αλήθεια πως τα χώματα που πατούν είναι υπόμνηση ενός πολιτισμού που προϋπήρχε, και εξακολουθεί να υπάρχει μετουσιωμένος σε αυτό που αποκαλούμε δυτικό πολιτισμό. Ο χρόνος είναι εκεί σε κάθε ελληνικό μαρμάρινο κεφάλι που βρίσκουν στις ανασκαφές, στην Αγία Σοφία που ούτε το όνομά της δεν μπορούν να αλλάξουν και είναι καταδικασμένοι να το λεν ελληνικά.
Ο χρόνος είναι ο εφιάλτης τους και ελπίζουν στη λήθη των άλλων για να λυτρωθούν.
Την ίδια στιγμή οι πραγματικοί «Περσιανοί», οι Ιρανοί έκαναν ρεσάλτο σε δύο ελληνικά πλοία. Οι «Φρουροί της Επανάστασης» πρέπει να ένιωθαν μεγάλη περηφάνια, καθώς 2.500 χρόνια μετά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας κατάφερναν μια κάποια νίκη εναντίον των προαιώνιων εχθρών, και ας μας καλούν τώρα να συζητήσουμε χωρίς διαμεσολαβητές καθώς όπως είπαν ο κόσμος όπου η Δύση (ΗΠΑ) επέβαλε τους κανόνες έχει παρέλθει.
Μπορεί να ακούγεται υπερβολικό αλλά είναι πράγματι;
Το 2020 η Ελληνική Κυβέρνηση γιόρτασε τα 2.500 χρόνια από τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας. Χαιρετισμούς για την επέτειο έστειλαν και οι ηγέτες του δυτικού κόσμου.
«Εάν η Δύση είχε γενέθλια, αυτά θα ήταν σήμερα» είχε γράψει δύο χρόνια νωρίτερα στην εφημερίδα Telegraph ο Άγγλος ιστορικός Ο Ντόμινικ Σέλγουντ.
Ολοι μας δέσμιοι του χώρου και του χρόνου. Ας θυμηθούμε μόνο ότι οι Περσικοί Πόλεμοι ξεκίνησαν από την Μικρά Ασία, με την Ιωνική Επανάσταση, την εξέγερση των Ελλήνων ενάντια στους τυράννους που είχαν διορίσει οι Πέρσες στην περιοχή. Αυτή η εξέγερση αποτελεί και την πρώτη μεγάλη πολεμική σύρραξη μεταξύ Ελλήνων και Περσών και την πρώτη φάση των Περσικών Πολέμων.
Ο Ξέρξης ήξερε ότι η Ελλάδα ήταν πύλη για να περάσει στην Ευρώπη κάτι που δεν κατάφερε. Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας το 480 π. Χ., ήταν μια αναμέτρηση δύο αντιδιαμετρικών κοσμοθεωριών, πολιτικο-κοινωνικών μοντέλων, δύο πολιτισμών με διαφορετικό αξιακό σύστημα. Οι Πέρσες δεν ήταν βάρβαροι λόγω του ότι δεν είχαν πολιτισμό, το αντίθετο μάλιστα, ήταν βάρβαροι στα μάτια των Ελλήνων γιατί οι λαοί τους ήταν υπήκοοι και όχι πολίτες. Δεν συμμετείχαν στις αποφάσεις. Ζούσαν σ΄ένα δεσποτικό καθεστώς.
Ο Μαραθώνας και η Ναυμαχία της Σαλαμίνας ήταν η σύγκρουση Ανατολής – Δύσης. Ήταν η νίκη επί του ανατολίτικου δεσποτισμού και ολοκληρωτισμού. Της νίκης ακολουθεί η άνθιση της Δημοκρατίας, φτιάχνεται ο Παρθενώνας, αναπτύσσεται ο ορθός λόγος. Έχει ήδη φτιαχτεί η ιστορική μήτρα για αυτό που αργότερα θα ονομάσουμε Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Και όμως 25 αιώνες μετά μια αναθεωρητική σχολή σκέψης θέτει αυτή τη νίκη υπό αμφισβήτηση. Αρκετά δημοσιεύματα, κυρίως στα αγγλικά, υποστηρίζουν ότι η νίκη αυτή έχει υπερεκτιμηθεί. Το επιχείρημα είναι ότι εάν νικούσαν οι Πέρσες θα υπήρχε ένα μπόλιασμα πολιτισμών με αντιδάνεια που μπορεί να είχε δημιουργήσει ένα διαφορετικό, ίσως και καλύτερο ευρωπαϊκό – δυτικό πολιτισμό.
Παράλληλα το Ιράν, πέρα από τις διαμαρτυρίες για την ταινία «300» και το μένος κατά της δύσης, δεν έχει καταφέρει να αποδεχθεί την ιστορία.
«Η Ναυμαχία της Σαλαμίνας, και ακόμη περισσότερο η εκστρατεία του Αλέξανδρου, είναι για τους σημερινούς Ιρανούς κάτι σαν αυτό που είναι η πτώση της Κωνσταντινούπολης για τους Ελληνες...Η αντίδραση του μέσου σημερινού Ιρανού στο άκουσμα της Μάχης του Μαραθώνα είναι μάλλον ανάλογη με την αντίδραση ενός Πέρση 2.500 χρόνια πριν» [Ευάγγελος Βενέτης Ιρανολόγος]
Καταπληκτική είναι και η πληροφορία ότι στο Πολεμικό Ναυτικό του Ιράν υπάρχει φρεγάτα με την επωνυμία «ΑΡΤΕΜΟΥΣ», Αρτεμίσιον, σε ανάμνηση προφανώς της ναυμαχίας των αρχαίων προγόνων τους που είχαν δώσει στο Αρτεμίσιο της Β. Εύβοιας το 480 π.Χ.
Ο αδιάκοπος αγώνας του ελληνικού στοιχείου για τη διατήρηση των πατρογονικών εδαφών του και του πολιτισμού του έληξε πριν από 100 χρόνια όταν οι «περσιανοί» Τούρκοι το ρήμαξαν. Οι απόγονοί τους σήμερα μας υπενθυμίζουν πως θα μας ρίξουν και πάλι στη θάλασσα.
Εικοσιπέντε αιώνες μετά τη Ναυμαχία της Σαλαμίνας και 100 χρόνια μετά την Μικρασιατική Καταστροφή και τον ξεριζωμό του ελληνικού στοιχείου από τις προαιώνιες εστίες του, οι «Περσιανοί» μας απειλούν και πάλι γιατί βλέπουν την Ελλάδα σε αντιδιαστολή με αυτό που ίδιοι πρεσβεύουν αιώνες τώρα, γεωγραφικά, πολιτισμικά και αξιακά.
Παράλληλα η «ομόδοξη» Ρωσία, η οποία στερείται κάθε δημοκρατικής παράδοσης και εμπειρίας, οραματίζεται τον εαυτό της ως Τρίτη Ρώμη. Δέσμια ενός ανατολίτικου οράματος, αναζητά «πηγές αυτοπεποίθησης: στον εθνικισμό, στην λογική της αυτοκρατορίας, στην σεχταριστική νοοτροπία»[π. Β. Θερμός], απειλώντας όποιον την αμφισβητεί και συμμαχώντας με τους «Περσιανούς».
Η Ελλάδα εξακολουθεί, δέσμια της γεωγραφίας της και της ιστορίας της, να παραμένει το ανατολικό σύνορο της Δύσης – Ευρώπης. Από την Ελλάδα ζητείται και σήμερα όπως είχε κάνει και ο Ξέρξης, «γη και ύδωρ» και οι εταίροι μας (ΗΠΑ και Ε.Ε - Γερμανία) μέχρι χθες μας ζητούσαν να τα βρούμε μέσω του διαλόγου με τους εκβιαστές μας. Με αυτούς που από το 1974 έχουν καταλάβει παράνομα μέρος της Κυπριακής Δημοκρατίας, με αυτούς που μας έχουν κηρύξει casus belli σε περίπτωση που επεκτείνουμε, όπως ορίζει και το διεθνές δίκαιο, τα χωρικά μας ύδατα, που παραβιάζουν καθημερινά τον εναέριο χώρο μας, που εργαλειοποιούν το μεταναστευτικό παίζοντας με τις ζωές χιλιάδων ανθρώπων.
Αν η ρωσική εισβολή στην Ουκρανία αφύπνησε τη Δύση απέναντι στον μεγαλοϊδεατισμό και τον φανατισμό των απολυταρχικών καθεστώτων, τότε η όποια αδιαφορία για την Ελλάδα έχει ιστορικό υπόβαθρο και μνησικακία και ενέχει μόνο κινδύνους για τη συνοχή ενός πολιτισμού που ίσως έφτασε στα όριά του.