Μια από τις σημαντικότερες προσωπικότητες του γαλλικού κινηματογράφου και θεάτρου, ο ηθοποιός Ζαν-Λουί Τρεντινιάν, πέθανε την Παρασκευή, σε ηλικία 91 ετών, ανακοίνωσε η σύζυγός του, η Μαριάν, μέσω του ατζέντη του.
«Ο πρωταγωνιστής του ”Ζ”, του ”Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα” και της ”Αγάπης”, άφησε την τελευταία του πνοή σήμερα το πρωί, λόγω γήρατος, στο σπίτι του στο Γκαρ, περιστοιχισμένος από τους οικείους του», ανέφερε η σύζυγος του.
Ο Ζαν-Λουί Τρεντινιάν αναδείχτηκε τα πρώτα χρόνια του γαλλικού Νέου Κύματος παίζοντας με τη Μπριζίτ Μπαρντό στην ταινία του Ροζέ Βαντίμ «Και ο Θεός έπλασε τη Γυναίκα» το 1956 και στη μεγάλη επιτυχία «Ένας Άνδρας, Μια Γυναίκα» με συμπρωταγωνίστρια την Ανούκ Εμέ το 1966, που σάρωσε τα βραβεία, μεταξύ των οποίων το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών και το Όσκαρ Καλύτερης Ξενόγλωσσης Ταινίας.
Συνέχισε με τους πιο περιζήτητους σκηνοθέτες της εποχής του, από τον Κλοντ Σαμπρόλ στο «Les Biches» (1968), και τον Κώστα Γαβρά στο «Ζ» (1969) μέχρι τον Μπερνάρντο Μπερτολούτσι στο αντιφασιστικό «Ο Κονφορμίστας » (1970), τον Φρανσουά Τρυφό στην τελευταία ταινία του σκηνοθέτη, «Οπωσδήποτε την Κυριακή» (1983), τον Κριστόφ Κισλόφσκι στα «Τρία Χρώματα: Η Κόκκινη Ταινία» με την Ιρέν Ζακόμπ.
Το 2013 τιμήθηκε με το Βραβείο Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και το Σεζάρ Α΄ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στην ταινία του Μίχαελ Χάνεκε «Αγάπη».
Παρά τη θηριώδη καριέρα με περισσότερους από 160 ρόλους στο σινεμά και στο θέατρο, αυτός ο τελειομανής και συνεσταλμένος άνδρας ήταν επίσης ένα ανήσυχο πνεύμα που αποκάλυψε ότι κάποια στιγμή είχε αυτοκτονικές τάσεις: «Παραδέχομαι ότι ποτέ δεν ήμουν πολύ χαρούμενος», είχε δηλώσει ο ίδιος.
Αυτή η απαισιοδοξία τον συνόδευε πολλά χρόνια πριν από τον θάνατο της κόρης του, Μαρί, η οποία έπεσε νεκρή το 2003, δολοφονημένη από το χέρι του συντρόφου της, του τραγουδιστή Μπερτράν Καντά. Λίγους μήνες νωρίτερα, πατέρας και κόρη είχαν ερμηνεύσει μαζί στη σκηνή τα «Ποιήματα στη Λου» του Γκιγιόμ Απολινέρ.
Η τραγωδία της Μαρί τον στοίχειωσε για πάντα. «Θα μπορούσα να έχω σταματήσει τη ζωή μου εκείνη τη στιγμή», είχε δηλώσει.
Με την προτροπή της οικογένειάς του, ανέβηκε ξανά στη σκηνή και βρήκε μια «θεραπεία» στην ποίηση και το θέατρο. Το θεατρικό σανίδι ήταν «το αληθινό επάγγελμά του», όπως είπε κάποτε στο Γαλλικό Πρακτορείο. «Κάνουμε κινηματογράφο λίγο από ματαιοδοξία».
Ο Τρεντινιάν ανέλαβε επίσης να σκηνοθετήσει δύο ταινίες, οι οποίες ωστόσο δεν γνώρισαν ιδιαίτερη επιτυχία.
Από τη δεκαετία του 1980 επικεντρώθηκε στο θέατρο, χωρίς να ξεχάσει και την αγάπη του για τον κινηματογράφο, γυρίζοντας ταινίες όπως την «Τρία χρώματα: η κόκκινη ταινία» και την «Κοίτα τους άνδρες που πέφτουν».
Μετά τον χαμό της κόρης του απομακρύνθηκε για μια δεκαετία από τα κινηματογραφικά πλατό και επέστρεψε δυναμικά το 2012 με την «Αγάπη» όπου ερμήνευσε έναν 80χρονο που βρίσκεται αντιμέτωπος με τον θάνατο της γυναίκας του που πάσχει από άνοια. Με τον Χάνεκε θα γυρίσει το 2017 και την ταινία «Happy End», που διαγωνίστηκε στις Κάννες. Την ίδια χρονιά έδωσε μια τελευταία θεατρική τουρνέ, απαγγέλλοντας ποιήματα των Πρεβέρ, Βιάν και Ντεσνός.
Για να κλείσει ο κύκλος, το 2019 ξανασυναντήθηκε με τον Κλοντ Λελούς και την Ανούκ Εμέ για το «σίκουελ» της ταινίας «Ένας άνδρας, μια γυναίκα», 53 χρόνια μετά.
Ο Τρεντινιάν έκανε τρεις γάμους και απέκτησε τρία παιδιά, όλα από τη δεύτερη σύζυγό του, τη σηνοθέτιδα Ναντίν Μαρκάν. Τα τελευταία τριάντα χρόνια ζούσε κοντά στο Ιζές, στο Γκαρ, κοντά στους αγαπημένους του αμπελώνες.