Ανεξάρτητα από το πόσο προσπαθούμε ως σύγχρονοι γονείς να διατηρούμε μια αρμονική σχέση, με τα μικρά μας, είναι βέβαιο ότι θα έρθουν στιγμές που θα χάσουμε την ψυχραιμία μας. Ιδίως εάν είμαστε εξαντλημένοι, αγχωμένοι ή δεν αισθανόμαστε καλά και το παιδί κάνει κάτι που μας εξωθεί στα άκρα.
Ωστόσο, μετά από μια κρίση, δεν έχει νόημα να αυτομαστιγωνόμαστε. Σημασία έχει να διορθώσουμε το λάθος μας όσο το δυνατόν πιο άμεσα. Πώς όμως θα το πετύχουμε; Οι ειδικοί αποκαλύπτουν στην HuffPost τον σούπερ οδηγό τεσσάρων βημάτων που θα μας βγάλει από τη δύσκολη θέση.
1. Παραδεχόμαστε ότι λυπόμαστε πραγματικά
Πρώτα από όλα, όσο κοινότοπο κι αν μας ακούγεται, ζητάμε συγγνώμη για το λάθος μας. Απολογούμαστε τόσο για το γεγονός ότι υψώσαμε τον τόνο της φωνής μας, όσο και για αυτά που είπαμε.
«Είναι πολύ σημαντικό να διδάσκουμε μέσα από τη συμπεριφορά μας στο παιδί ότι δεν είναι κακό να ζητάμε συγγνώμη όταν κάνουμε κάτι λάθος», εξηγεί στη HuffPost ο θεραπευτής Καρτ Σμιθ από τη Βόρεια Καλιφόρνια.
2. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη των πράξεών μας
Αποφεύγουμε εκφράσεις όπως: «Συγγνώμη αν σε πλήγωσα, αλλά πραγματικά τα έκανες χάλια στην κουζίνα».
Λέξεις όπως το «αν» ή το «αλλά» αναιρούν την έννοια της συγγνώμης, καθώς φανερώνουν αδυναμία ανάληψης των ευθυνών μας και μεταφέρουν το βάρος στο παιδί.
Ο Σμιθ προτείνει μια άλλη πρόταση όπως: «Συγγνώμη που φώναξα όταν νευρίασα. Ήμουν τόσο θυμωμένος/η που δεν σκέφτηκα πόσο θα σε πλήγωνε μια τέτοια επίπληξη. Θα πρέπει να σε τρόμαξα»,.
Μπορούμε επίσης να ρωτήσουμε το παιδί πώς βίωσε την όλη κατάσταση ξεκινώντας με μια φράση όπως «Τι σκέφτηκες και πώς ένιωσες τη στιγμή που έχασα την ψυχραιμία μου;»
Έτσι θα επιτρέψουμε στο παιδί να εξερευνήσει αυτό που βίωσε, χωρίς να του το ονομάζουμε εμείς οι ίδιοι. Έχει σημασία να σεβαστούμε τον τρόπο που αντιλήφθηκε το ξέσπασμά μας. Μόνο έτσι θα είμαστε σε θέση να επανορθώσουμε πραγματικά.
3. Καθιστούμε στο παιδί σαφές το ότι δεν είναι δικό του το φταίξιμο
Έχει σημασία να καθησυχάσουμε το παιδί και να του εξηγήσουμε ότι δεν φταίει εκείνο για το πώς αντιδράσαμε εμείς απέναντι σε μια κατάσταση. Τα παιδιά όταν συμβαίνει κάτι, θέλουν πάντα να γνωρίζουν το γιατί. Εάν δεν τους δώσουμε μια εξήγηση για το γεγονός ότι χάσαμε την ψυχραιμία μας, τότε υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να κατηγορήσουν τον εαυτό τους.
Οι ειδικοί συνιστούν να πούμε στο παιδί κάτι όπως «Δεν σου άξιζε αυτή η συμπεριφορά. Εγώ ευθύνομαι για τις φωνές που σου έβαλα, όχι εσύ. Αυτό που έκανες ήταν λάθος, αλλά το πώς σου φέρθηκα ήταν εξίσου άδικο».
4. Δεσμευόμαστε να διαχειριστούμε καλύτερα τυχόν κρίσεις που θα προκύψουν στο μέλλον
Η συγγνώμη θα πρέπει πάντα να περιλαμβάνει ένα σχέδιο για το πώς θα γίνουμε καλύτεροι στο άμεσο μέλλον. Και το σχέδιο αυτό οφείλουμε να το κοινοποιήσουμε και στο παιδί. Έτσι, θα νιώθουμε ακόμα πιο βαθιά την ανάγκη να προσπαθήσουμε πραγματικά να βελτιωθούμε.
«Όταν ζητάμε συγγνώμη και το εννοούμε ειλικρινά, τότε θα πρέπει να λαμβάνουμε και μέτρα για να αλλάξουμε τη συμπεριφορά μας προς το καλύτερο», μας προτρέπει ο Σμιθ.
Πώς θα συνδυάσουμε όλα τα βήματα μαζί σε μια διατύπωση
Παρακάτω ακολουθούν μερικά σύντομα σενάρια που υποστηρίζονται από τους θεραπευτές και μπορούμε να τα έχουμε στο τσεπάκι για την επόμενη φορά που ελλοχεύει ο κίνδυνος να χάσουμε την ψυχραιμία σας.
Δεν είναι ανάγκη να τα αποστηθίσουμε αυτολεξεί. Μπορούμε απλώς να προσαρμόσουμε τη διατύπωση όπως ταιριάζει στη δική μας προσωπικότητα. Αρκεί να προσέξουμε τα κύρια σημεία που συζητήθηκαν παραπάνω.
- «Η αντίδρασή μου ήταν πολύ έντονη και λυπάμαι για αυτό. Σίγουρα σε τρόμαξα, όμως σε αγαπώ ακόμα κι όταν θυμώνω. Θα δουλέψω σκληρά για να ανταποκριθώ καλύτερα την επόμενη φορά».
- «Πραγματικά πριν λίγο τα έχασα εντελώς. Δεν ήταν δικό σου λάθος. Μπορούμε να το αφήσουμε πίσω; Αν γύριζα το χρόνο δεν θα σου μιλούσα έτσι».
- «Απλώς θέλω να ξέρεις ότι λυπάμαι για τον τρόπο που αντέδρασα και να γνωρίζεις ότι μπορείς να έρθεις σε μένα για οτιδήποτε σε απασχολεί και εγώ θα προσπαθήσω να σε ακούσω, χωρίς να θυμώσω. Όσο κι αν με στεναχωρήσει αυτό που θα ακούσω θα νιώθω ευτυχής που μου το εμπιστεύτηκες».