Η πραγματικότητα της πανδημίας, το τελευταίο ένα και πλέον έτος, έγινε η καθημερινότητα του φοβισμένου μας πλανήτη με την απειλή του ιού να έχει μεταβάλει άρδην ακόμα και τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόμαστε πλέον τον ίδιο το χρόνο.
Η προ της πανδημίας εποχή με τους απίστευτα γρήγορους ρυθμούς της αντικαταστάθηκε βιαίως τον Μάρτη του 2020 από τον ακίνητο πανδημικό χρόνο για να μετεξελιχθεί στη συνέχεια στον αβέβαιο χρόνο τής προσδοκίας μιας καλύτερης μεταπανδημικής εποχής.
Αυτή η σοβαρή διαταραχή που βίωσε σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης και στάθηκε η αφορμή αναστολής τής κοινωνικής λειτουργίας όπως την γνωρίζαμε μέχρι εχθές, ανέδειξε ένα σοβαρότατο πρόβλημα: Το έλλειμμα ανθρωποκεντρικού πολιτικού οράματος από το οποίο πάσχουν εδώ και χρόνια οι δημοκρατίες του Δυτικού κόσμου.
Έλλειμμα το οποίο ανδρώθηκε μέσα στη στρεβλή λογική τής επικράτησης πολιτικών συστημάτων που υπερθεματίζουν μόνο υπέρ της ευημερίας των οικονομικών μεγεθών χωρίς να λαμβάνουν υπ’ όψη τους τον τραγικό πολίτη που τον εξώθησαν στην αλλαγή ακόμα και της ίδιας του της φύσης, από κοινωνικό ον μετουσιώθηκε σε ατομική οντότητα που αγωνιά για την αξιοπρέπειά του εφτά μέρες την εβδομάδα τώρα πια.
Ο δυτικός πολιτισμός επένδυσε στη μοναξιά, στην εξειδίκευση χωρίς μόρφωση, στη συνύπαρξη αλλά με κανόνες πολιτικής ορθότητας και στην καλλιέργεια της αντίληψης ότι ελευθερία σημαίνει δικαίωμα και όχι υποχρέωση, ειδικά όταν υπάρχει η οικονομική δυνατότητα για να μπορεί να αγοραστεί!
Η πολιτική, για να ικανοποιήσει τη βουλιμία της για εξουσία, δεν δίστασε να παίξει παιχνίδια ακόμα και με την ίδια την αλήθεια, την οποία εργαλειοποίησε και νόθευσε καθιστώντας τη είδος προς εξαφάνιση στο δημόσιο λόγο. Σ’ αυτή την παγκόσμια σκηνή, άνθρωποι σκηνοθέτες, άνθρωποι ηθοποιοί και άνθρωποι κομπάρσοι πιάστηκαν απροετοίμαστοι από τον αόρατο κορωναϊό και μέσα στην αμηχανία τους για να διατηρήσουν κεκτημένα και status quo, πανικόβλητοι επιδόθηκαν σε ατεκμηρίωτα ολισθήματα, πολιτικά, κοινωνικά και ατομικά.
Ευτυχώς, η επιστήμη πατώντας γερά στα πόδια της, σιωπηλά και μεθοδικά στα εργαστήρια έδωσε στην ανθρωπότητα τη μεγάλη ευκαιρία να μετριάσει τις πληγές της, έστω κι αν ορισμένοι ‘επιστήμονες’ άδραξαν την ευκαιρία να διανθίζουν με την καθημερινή και αδιάλειπτη παρουσία τους τα μέσα ενημέρωσης προς τέρψη της ματαιοδοξίας τους κυρίως.
Στη χώρα μας, η πολιτική έτσι όπως έχει διαμορφωθεί, έδωσε την εντύπωση πως ούτε καν με καισαρική τομή δε θα μπορούσε να γεννήσει ένα ορθολογικό σχέδιο αντιμετώπισης της κρίσης. Με δαπάνη υπέρογκων ποσών για διαφήμιση αρχικά και στη συνέχεια με προσπάθεια δημιουργίας λογικής «bonus» από τη μια και ‘προειδοποιήσεων’ δια στόματος υπουργών για απολύσεις ανεμβολίαστων από την άλλη, η ελληνική κυβέρνηση μοιάζει να βαδίζει ολοταχώς προς τη φωτιά κρατώντας σπίρτα στο ένα χέρι και βενζίνη στο άλλο! Ακόμα μία ελληνική μοναδικότητα ίσως…
Τι έχουμε άραγε διδαχτεί να περιμένουμε από ένα πολιτικό σύστημα; Ο Ελύτης εύστοχα ρώτησε: «Πόσο χωράει σ’ ένα δημιουργημένο αποτέλεσμα εκείνο που διδαχτήκαμε ότι οφείλει να περιέχει;». Τι θα αναμενόταν λοιπόν από μια όχι μικρονοϊκή κυβέρνηση; Ένα σοβαρό σχέδιο. Αλλά αντί αυτού, τάδε έφη ο Υπουργός: «Δεν υπάρχουν άλλα λεφτά, αν τον χειμώνα έρθει πανδημία τελειώσαμε οικονομικά».
Επί της αποτυχίας πειθούς δηλαδή, η απειλή. Αλλά αποτυχία πειθούς δε σημαίνει κατ’ ανάγκη αποτυχία πολιτικής σημαίνει όμως πολιτική ανικανότητα να ικανοποιηθεί το αυτονόητο, αυτό δηλαδή που έχει διδαχτεί ο πολίτης να περιμένει από τον πολιτικό: Λύσεις στα προβλήματα που υπάρχουν πριν αυτά υπάρξουν στην καθημερινότητά του και την καταστήσουν δυσλειτουργική.
Επειδή ο χρόνος μεγεθύνει την ανικανότητα και για περισσότερο από ένα και μισό χρόνο τώρα δεν διαφάνηκε πως υπήρξε ένα στιβαρό πολιτικό σχέδιο για την αντιμετώπιση της κρίσης, είναι προτιμότερο από το να μοιράζονται κουπόνια εξαργύρωσης εμβολιασμού -πού πήγε άραγε τώρα το αφήγημα της ατομικής ευθύνης;- να υπάρξει εκ μέρους των κυβερνώντων μια υπεύθυνη αυτοκριτική κι ένας σοβαρός αυτοπεριορισμός των μην ικανών στελεχών της, έστω κι αν στα μάτια του πρωθυπουργού είναι άριστοι κατά τα άλλα. Από την άλλη, οι πολίτες καλό θα ήταν να μην ξεχνούν πως καμία ιδεολογία δεν είπε ποτέ πως θέλει το κακό των ανθρώπων.
Κώστας Θερμογιάννης