Η εξομολόγηση της Σάρον Στόουν για τον χορό με τον Τζον Τραβόλτα στα Όσκαρ

Δύο εβδομάδες πριν η διάσημη ηθοποιός έκανε αγώνα να περπατήσει.
|
Open Image Modal
Τζον Τραβόλτα, Σάρον Στόουν, τελετή απονομής Οσκαρ 2002
David LEFRANC via Gamma-Rapho via Getty Images

Στην αυτοβιογραφία της Σάρον Στόουν με τίτλο «The Beauty of Living Twice» (Η ομορφιά του να ζεις δύο φορές), που έχει σηκώσει θύελλα τις τελευταίες ημέρες εξαιτίας των φοβερών αποκαλύψεων -μεταξύ άλλων πολλών και για τη σεξουαλική κακοποίηση που υπέστη ως παιδί η ίδια και η αδελφή της από τους παππού τους- προστίθεται μία ακόμη ιστορία θάρρους.

Η Σάρον Στόουν αφηγείται ότι δύο εβδομάδες πριν από την εμφάνιση της στην τελετή απονομής των Όσκαρ 2002 και τον περίφημο χορό επί σκηνής με τον Τζον Τραβόλτα, έκανε ακόμη αγώνα να περπατήσει.

Ένα χρόνο πριν, σε ηλικία μόλις 43 ετών, η Στόουν είχε υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία, οπότε και κρίθηκε απαραίτητο να υποβληθεί σε (επτάωρη) χειρουργική επέμβαση εγκεφάλου. Οι γιατροί εκτιμούσαν ότι δεν θα καταφέρει να κρατηθεί στη ζωή. Ενώ ωστόσο άρχισε σταδιακά να ανακάμπτει και προσπαθούσε να σταθεί ξανά στα πόδια της -μία διαδικασία που διήρκησε πολλά χρόνια, με μεγάλο κόστος, όπως γράφει- η Αμερικανική Ακαδημία Κινηματογράφου της πρότεινε να παρουσιάσει το Όσκαρ Ξενόγλωσσης Ταινίας μαζί με τον Τζον Τραβόλτα.

Σύμφωνα με το Insider, μέχρι εκείνη τη στιγμή, πολλά από τα συμπτώματα -πρόβλημα ακοής, τραύλισμα, απώλεια βραχυπρόθεσμης και μακροπρόθεσμης μνήμης- είχαν υποχωρήσει, οπότε αποδέχτηκε την πρόταση.

Αποφάσισε δε, να προτείνει στον Τραβόλτα, ο οποίος κατά την ίδια «διαθέτει το εξαιρετικό δώρο του χορού» να χορέψουν επί σκηνής.

«Φυσικά, δεν ήξερα εάν μπορούσα πραγματικά να χορέψω, αλλά ήθελα να βάλω στον εαυτό μου ένα μεγαλύτερο στόχο. Στο κάτω κάτω, τώρα περπατούσα. Δεν απάντησε αμέσως. Το άφησα να περάσει. Την επόμενη νύχτα, όταν φτάσαμε πια στα Όσκαρ, τον είδα να περνάει ενώ ήμουν στα παρασκήνια. Ζήτησε να δει το φόρεμά μου. Σηκώθηκα και μου έκανε μία στροφή. ‘Ωραίο φόρεμα για χορό’, είπε με τον περίφημο γοητευτικό τρόπο του. ‘Ας το κάνουμε. Θα βγούμε στη σκηνή από διαφορετικές εισόδους και θα χορέψουμε’. Η καρδιά μου χτυπούσε σαν τρελή. Μόλις δύο εβδομάδες πριν, δυσκολευόμουν να περπατήσω. Τώρα θα χορέψω. Μπορούσα να χορέψω. Τον κοίταξα στα μάτια. Είπα, ναι. Απομακρύνθηκε. Έκανα μια προσευχή προς το σύμπαν: ‘Επίτρεψε μου να το κάνω για μένα. Επίτρεψε μου να το κάνω για όλους εκείνους που έχουν ανάγκη να μάθουν ότι μπορούν’», γράφει στο βιβλίο. 

Εκείνος ο χορός, αποδείχτηκε κομβικό σημείο στην πορεία για την ανάκαμψη, όπως γράφει. «Η πίστη είναι η ερώτηση. Η πίστη είναι η απάντηση. Πίστεψε. Αυτό είχε γίνει το μάντρα μου…»