evraioi
Οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος είναι ηλικιωμένοι και σύντομα ο τελευταίος θα πεθάνει
«Ήρθαν με βελούδινα γάντια στα χέρια. Αλλά, όταν τα έβγαλαν, ήταν εγκληματίες»
«Ο Μεναχέμ Σιμαντώβ, ως πρόξενος του Ιταλικού κράτους, ανεβασμένος σε ένα παράθυρο του Προξενείου, παρακαλούσε τους στρατιώτες να χαρίσουν τη ζωή στους συμπολίτες του και όταν οι παρακλήσεις του έπεσαν στο κενό, χρησιμοποίησε την ατομική του περιουσία προκειμένου να σώσει τη ζωή των συμπατριωτών του. Πέταξε στους Βουλγάρους που ήταν έτοιμοι να πυρπολήσουν τους πολιορκούμενους στο κτίριο Σερραίους, εκατοντάδες χρυσές λίρες...».
«Η Κοινωνία εκθέτει τα μέλη της σε διαφορετικούς τύπους κοινωνικής εργασίας, στέλνοντας τα σε απάτητους δρόμους και τα εμπιστεύεται για περίπλοκα προβλήματα του σήμερα και πολλές φορές και του αύριο. Στο πεδίο της εργασίας τους, δεν υπάρχουν γραπτές παράγραφοι, δεν υπάρχουν επαναλήψεις, δεν υπάρχουν χαρακώματα. Εδώ, η κάθε μία αντιλαμβάνεται τις προσωπικές της ανεπάρκειες και νιώθει κάθε μέρα ότι δεν υπάρχει ζωή χωρίς αυτό το πνεύμα σοφίας, κατανόησης, γνώσης, συμβουλευτικής, ευλάβειας, σθένους και σεβασμού προς τον Κύριο.».
Στις 20 Σεπτεμβρίου ξεκινάει η εβραϊκή πρωτοχρονιά γνωστή και ως Ρος Ασσανά (Rosh Hashanah). Για δύο ημέρες, οι Εβραίοι σε όλο τον κόσμο θα εύχονται και θα γιορτάζουν για ένα νέο χαρούμενο έτος, το έτος 5778. Η εβραϊκή πρωτοχρονιά έρχεται να θυμίσει στους πιστούς την δημιουργία του κόσμου αλλά κυρίως είναι μία ευκαιρία να γυρίσουν πίσω τον χρόνο και να δουν τις καλές και τις κακές τους πράξεις. Να κάνουν μία ανασκόπηση των πράξεων και των λόγων τους και να ζητήσουν άφεση και συγχώρεση έτσι ώστε ο επόμενος χρόνος να τους βρει καθαρούς και εξαγνισμένους από κάθε αμαρτία.
Από το 1989 έως σήμερα, η οργάνωση «Γυναίκες του Τείχους», δίνει έναν αγώνα για το δικαίωμά τους να προσεύχονται με την Τορά και όλα τα θρησκευτικά σύμβολα στο Τείχος των Δακρύων. Σκοπός τους είναι να υπάρξει ισότιμη αντιμετώπιση και ίση μεταχείριση κατά τη διάρκεια της προσευχής στο Τείχος, με τους άντρες αλλά και με την ορθόδοξη εβραϊκή κοινότητα η οποία μονοπωλεί τη θρησκευτική και πολιτική ζωή του τόπου. Μέχρι και σήμερα, η θρησκευτική και πολιτική σκηνή του Ισραήλ όχι μόνο δεν είδε με καλό μάτι την κίνησή τους, αλλά έχει προβεί σε συλλήψεις των γυναικών κατά τη διάρκεια της προσευχής τους και στην πρόκληση σωματικής βίας, προσπαθώντας να αποθαρρύνει οποιαδήποτε πράξη «αντίστασης».
