Ήδη ξεκίνησε η προσπάθεια του ρατσιστικού συμψηφισμού προσφύγων και τρομοκρατών με αφορμή τις αιματηρές τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι. Στόχος είναι η υποστήριξη από την κοινή γνώμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΕΕ) στρατιωτικών επεμβάσεων στη Συρία και το Ιράκ ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος (ΙΚ), όπως επίσης και η προσπάθεια κρατών-μελών να δικαιολογήσουν το κλείσιμο των συνόρων τους ή τη δημιουργία φραχτών προκειμένου να αποκλείσουν την είσοδο προσφύγων.
Η Ελλάδα, για ακόμη μία φορά, βρίσκεται σε σταυροδρόμι εξελίξεων τα οποία συμπίπτουν και με την κρίσιμη δημοσιονομική κατάσταση στη χώρα. Η κυβέρνηση απορρίπτει κάθε συζήτηση συμμετοχής σε στρατιωτική επέμβαση ενάντια στο Ισλαμικό Κράτος, τόσο από ιδεολογική σκοπιά όσο και από στρατηγική επιλογή. Για το στρατηγικό σκέλος, είναι προφανές ότι η εμπλοκή της χώρας θα αύξανε τους κινδύνους τρομοκρατικών ενεργειών και θα μας καθιστούσε γεωγραφικά έναν ευάλωτο και τρωτό στόχο.
Στην προκειμένη φάση, εκείνο που απαιτείται είναι η ενίσχυση των μέτρων ασφαλείας, η διακρατική συνεργασία και υποστήριξη, χωρίς αυτό να εισβάλλει στην σφαίρα της ιδιωτικής και δημόσιας ελευθερίας. Δύσκολο εγχείρημα, ειδικά όταν ο φόβος και η ανησυχία κλιμακώνονται, και με μεγάλο τμήμα των ευρωπαϊκών ΜΜΕ να μην συντείνουν στην προσπάθεια αποκλιμάκωσης. Η απόφαση του Γάλλου Προέδρου Ολάντ για άμεση απάντηση με στρατιωτικά μέσα ίσως αποδειχθεί ολέθρια τόσο για τη Γαλλία, όσο και για την Ευρώπη γενικότερα. Θα απαιτούσε -τουλάχιστον- τη σύγκλιση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου και απόφαση των ηγετών των κρατών-μελών. Η βεβιασμένη απόφαση του Γάλλου Προέδρου, εμφορούμενη σε μεγάλο βαθμό από (δικαιολογημένο) συναισθηματισμό, είναι αυτό ακριβώς που επιδιώκουν οι τρομοκράτες του ΙΚ: τον πανικό, τις μη συντονισμένες ενέργειες, τη δημιουργία κλίματος μίσους και φόβου που καλλιεργούν και ενδυναμώνουν τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία.
Συνδέοντας το ζήτημα της τρομοκρατίας με το προσφυγικό, η προσπάθεια που επιχειρείται τις τελευταίες μέρες για ενοχοποίηση των προσφύγων είναι απολύτως λανθασμένη, μεροληπτική και επικίνδυνη. Θύλακες τζιχαντιστών ενδεχομένως βρίσκονται απλωμένες σε χώρες της ΕΕ και στα Βαλκάνια, απενεργοποιημένες ή σε στάση αναμονής. Οι επιθέσεις σε Μαδρίτη το 2004, Λονδίνο το 2005, στο Παρίσι στο Charlie Hebdo τον Ιανουάριο, το αποδεικνύουν με ξεκάθαρο τρόπο. Ακόμη και να βρίσκονται κάποιοι τρομοκράτες μεταξύ των εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων που περνούν τα ευρωπαϊκά σύνορα τα τελευταία δύο χρόνια, αυτό δεν αποδεικνύει απολύτως τίποτα, παρά μόνο την εγγενή αδυναμία που προκύπτει για αποσόβηση όλων των τρομοκρατικών ενεργειών. Με άλλα λόγια, ενοχοποιώντας τους πρόσφυγες είναι σαν να δεχόμαστε πως το ΙΚ αντιπροσωπεύει και εκφράζει 1,5 δισεκατομμύρια Μουσουλμάνους, όπως επίσης να δεχόμαστε ότι η Κου Κλουξ Κλαν πρεσβεύει το σύνολο των Χριστιανών. Άστοχοι και άκρως επικίνδυνοι συμψηφισμοί. Οι πρόσφυγες εγκαταλείπουν τις εστίες τους για να γλιτώσουν το θάνατο, όχι να τον σπείρουν αλλού.
Κατά συνέπεια το προσφυγικό δεν πρέπει να συνδέεται με την τρομοκρατία. Εκείνο όμως που πρέπει να συνδεθεί και με την τρομοκρατία και με το προσφυγικό είναι η διακρατική συνεργασία των κρατών-μελών της ΕΕ. Προς το παρόν, δεν υπάρχουν τέτοια σημάδια.