Δεν είναι τυχαίο που ένα πολύ μικρό ποσοστό των πολιτών εμπιστεύεται τα media, τα κόμματα, ακόμη και τους θεσμούς. Η Ελλάδα είναι μια χώρα που έχει έλλειμμα εμπιστοσύνης και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Και, για όσους διδάσκονται από το παρελθόν, το έλλειμμα εμπιστοσύνης στο εσωτερικό είναι, μακράν, το πιο σημαντικό..
Δεν αναφέρομαι σε όσους βλέπουν συνωμοσίες και φανταστικούς εχθρούς – δεν είναι αυτός ο προοδευτικός χώρος, ποτέ δεν ήταν. Τα πράγματα σε τούτο τον κόσμο λειτουργούν όπως, εσύ, τα φτιάξεις - κατανοώντας πάντα τους περιορισμούς που υπάρχουν στο φυσικό κόσμο και στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Το Άλφα και το Ωμέγα είναι η δημιουργία ενός πλαισίου με τα σωστά κίνητρα.
Δεν είναι τυχαίο, ότι οι κοινωνίες που βρίσκονται ψηλότερα στους δείκτες ευημερίας είναι εκείνες που παρουσιάζουν και υψηλά επίπεδα εμπιστοσύνης μεταξύ κράτους και πολιτών. Ο λόγος που συμβαίνει αυτό είναι ότι οι κοινωνίες δεν είναι άλλο από μία μεγάλη εικόνα της γειτονιάς, της παρέας με τη διαφορά ότι οι μεγαλύτερες δομές αποκτούν πιο σύνθετους κανόνες για να λειτουργήσουν.
Οι λόγοι που αποτυγχάνουν ομάδες, οργανισμοί και εταιρείες είναι το έλλειμμα εμπιστοσύνης, η ασάφεια στους κανόνες, η αδιαφάνεια και η αναξιοκρατία. Για τους ίδιους ακριβώς λόγους αποτυγχάνουν κράτη και κοινωνίες.
Το ερώτημα είναι αν η κουλτούρα των ανθρώπων, που αποτελούν ένα σύνολο, επιτρέπει τη δημιουργία ενός τέτοιου πλαισίου. Και, η απάντηση, βέβαια, είναι ότι άλλοι μπορούν να κάνουν βήματα μπροστά βρίσκοντας, καθ’ οδόν, λύσεις για τα προβλήματα τους – ενώ, άλλοι κάνουν οτιδήποτε, χρησιμοποιούν κάθε μέσο, όχι για να μη κάνουν εκείνοι ένα βήμα μπροστά, αλλά για να σταματήσουν και όποιον σκέφτεται, απλώς, να το κάνει.
Αναρωτιούνται, λοιπόν, ορισμένοι φίλοι με ανησυχίες και πολιτικό φρόνημα ποιος είναι ο Προοδευτικός χώρος!
Τώρα, συχνά, αναφερόμαστε στην Τέχνη του εφικτού ..
Δεν είναι, ασφαλώς, μονάχα η Πολιτική, η τέχνη του εφικτού, είναι η ίδια η ζωή σε όλες της, τις εκφάνσεις. Βέβαια, η δική μας πραγματικότητα, στη δίκη μας εποχή απέχει παρασάγγας από τούτο το ευφυολόγημα..
Καλώς ή κακώς αν κάποιος έχει μια πιο μακροσκοπική ματιά δεν είναι και τόσο δύσκολο να συμπεράνει ότι ολοένα και λιγότεροι από τους παραγωγικούς, τους σκεπτόμενους και δημιουργικούς συμπολίτες μας ασχολούνται με τα κοινά..
Σίγουρα, εδώ, δεν αρμόζει το παλιό γνωμικό που λεγόταν για τους «ιδιώτες», δηλαδή για εκείνους που δε συμμετέχουν στα κοινά του τόπου τους. Δεν είναι, λοιπόν, ελκυστικός χώρος η πολιτική αρένα, ούτε τιμή για πολλούς από τους δραστήριους και πολλά υποσχόμενους νέους.
Πάντα, συγκρίνεσαι και, συχνά, εξομοιώνεσαι με εκείνους που ασκούν παρόμοια δραστηριότητα με εσένα. Σκέψου, λοιπόν, πως αισθάνεται κάποιος με ταυτότητα και πολιτικό φρόνημα να έχει συναδέλφους τα πρόσωπα που, σήμερα, βρίσκονται στην επικαιρότητα ...
Δεν είναι, λοιπόν, χώρος για δημόσιο διάλογο, είναι χώρος για καιροσκοπισμό. Εξάλλου, η λέξη Πρόοδος η οποία χρησιμοποιείται πολύ συχνά σε κάθε δραστηριότητα, δεν είναι κάτι που συμβαίνει αυτόματα. Είναι αποτέλεσμα σχεδίου και συλλογικής προσπάθειας.
Υπάρχει ένα παλιό γνωμικό που λέει:
«Αν θες να πας γρήγορα, πήγαινε μόνος – αν, όμως, θες να πας μακριά πρέπει να πάμε μαζί!».
Όλο το περιεχόμενο της Προόδου χωράει μέσα σε τούτη τη φράση.
Το ερώτημα είναι αν μπορείς ως κοινωνία, ως κοινωνική ομάδα, ως επαγγελματική κατηγορία και ως άτομο να απαντήσεις αρχικά που θέλεις να πας! Ποιος είναι ο επόμενος στόχος σου; Και, μετά, να βρεις το μέσο και τους ανθρώπους για να το πετύχεις αυτό!
Αυτό ονομάζεται Πρόοδος - και συνήθως εκείνοι που βρίσκονται στη σωστή πλευρά της Ιστορίας είναι αυτοί που έχουν προοδευτική σκέψη. Εκείνοι, ήταν, πάντα, οι Μεταρρυθμιστές, οι άνθρωποι της καινοτομίας, της αλλαγής, της δημιουργικής αμφισβήτησης, της ανοιχτής κοινωνίας πού σέβεται τον επαγγελματία και τον πολίτη. Πότε, λοιπόν, η Πρόοδος, δεν ήταν η αγωνία για μια στιγμή δημοσιότητας - ούτε, βέβαια, η τυπική εξουσία ως αυτοσκοπός.
Εξάλλου, μεγαλύτερη προσφορά είχαν, πάντα, οι μικροί και ανώνυμοι – που χτίζουν καθημερινά πράγματα με το μυαλό τους και τα χέρια τους!